Ik heb best een beetje getwijfeld, moet ik via een blog al mijn verhalen delen? Voor iedereen te lezen, er wat van te vinden en alles te ervaren? Ik heb besloten van wel, enerzijds omdat het voor mij relativerend werkt, om mijn lieve familie, vrienden en collega’s te informeren en hopelijk ook ter inspiratie voor anderen. Dat hoop ik in ieder geval.
De afgelopen periode
Waarom de titel eindelijk een plakkertje er op? Het klinkt namelijk een beetje gek en ook naar, maar het is wel zoals ik het ervaar. Waarom ik dit zo ervaar vertel ik je graag door eerst te starten met het traject wat ik de afgelopen twee maanden heb afgelegd (en een pietsje langer). Zo’n twee jaar geleden ben ik voor het eerst met een vergrote lymfeklier bij de huisarts geweest, echo gehad en niets alarmerends. Weer naar huis. Aangezien ik niet de beste artsen bezoeker ben en er geen hinder van ondervond heb ik hier geen verdere acties op ondernomen. Tot vorig jaar na de zomer, voor mijn gevoel werd het groter en meer. Ik hoopte stilletjes dat het weg zou trekken maar helaas deed het dit niet. Ik begon me in mijn hoofd zo druk te maken dat ik in het nieuwe jaar dacht, en nu is het klaar. We gaan dit onderzoeken! Weer naar de huisarts, die dacht misschien aan spataderen (ik hoopte dit uiteraard ook), toen wel een uitgebreid bloedonderzoek gedaan en een vernieuwde echo voor een goed beeld. Deze echo was snel klaar, er was overduidelijk meer aan de hand en ik mocht door naar de internist. Spannend. Gelijk op de afdeling oncologie, nog spannender want dit gaf er gelijk nog meer lading aan. Bij de internist bleek dat het toch wel merkwaardig was, maar de kans op iets kwaadaardigs was klein. Top! Toch even een uitgebreid bloedonderzoek om te weten of er bepaalde ontstekingen zijn in mijn lichaam die het konden verklaren en voor de zekerheid een biopt. Toen was het heel lang wachten. Zenuwslopend. Kalm zaten ik en mijn vriend Bjorn te wachten voor onze afspraak voor de uitslag. Een uitslag met hopelijk positief nieuws. Dit was het enigszins wel. In het biopt bleek er niks kwaadaardigs gevonden en in mijn bloed waren ook geen gekke dingen te ontdekken. Oké, fijn maar geeft geen duidelijkheid over wat het dan wel is. Er is toen besloten om die ene vergrote klier operatief te verwijderen zodat deze in plakjes gesneden kon worden en helemaal uitgesloten kon worden dat het iets kwaadaardigs was. Spannend natuurlijk, ik ben al zoals gezegd geen artsen bezoeker en nu gaan ze bij je lies snijden. Toch viel het me alles mee! Het was nog net geen “eitje”. Natuurlijk liep ik de eerste dag als manke Nelis maar na vier dagen ging ik vol energie al naar mijn werk (met een enigszins slepend been, dat wel. Haha) Ach, ik was wel klaar met liggen en de pijn was goed te doen. Anderhalve week na de operatie was dan de afspraak, dit was afgelopen
Ik had verwacht dat ik op zo’n moment in huilen uit zou barsten
maandag 27-3. De dag die ik waarschijnlijk niet snel meer zal vergeten. De diagnose: Hodgkin. Ik had altijd verwacht dat ik op zo’n moment bij zulk nieuws in huilen uit zou barsten, totaal verbijsterd zou zijn. Maar dat was ik, en ook Bjorn niet. Ik denk omdat ik het al zo lang heb en ik er sinds de onderzoeken steeds meer ernstig rekening mee hield dat het niet goed zou zijn. Ik was zelfs helemaal nuchter naar de afspraak gekomen zodat ik eventueel door een scan gehaald kon worden. Mentaal had ik mij er dus al ergens op voorbereid. Vandaar ook de titel ” eindelijk” een plakkertje er op. Uiteraard, ik had heel, heel, heel graag een ander plakkertje er op gehad maar ik ben ook blij dat ik weet wat het is en dat we er nu actie op gaan ondernemen. Dit creëert rust, stress, angst en verdriet tegelijkertijd. Wat een cocktail aan emoties.
Meegaan met de flow
Ik heb Hogdkin, dat is duidelijk. Als ik het hardop zeg is het ook heel raar, ik heb kanker. Ik, iemand van 26 die in het midden in de bloei van mijn leven zou moeten zitten, druk moet zijn met werk, leuke dingen met vrienden en familie en vooral moet genieten! Dat gaat niet allemaal on-hold maar sommige dingen kunnen straks niet meer. Dat doet me veel pijn. Dat ik straks niet meer alles kan doen wat ik leuk vind. Dat ik moet stoppen met werk, dat ik misschien niet lekker kan kamperen in Italië deze zomer. Gewoon Margot zonder zorgen zijn. Al die “normale” dingen kunnen niet meer of in mindere mate. En ik moet me daaraan overgeven. Ik weet dat het zo is, maar voorlopig stoom ik nog even door. Ik blijf zo lang mogelijk werken, plan zoveel mogelijk leuke dingen in met heel veel lieve mensen en ga regelmatig van mijn nieuwe sportabonnement gebruik maken om fit en sterk te blijven.
Veel liefde
Ik wil in het bijzonder wel beschrijven dat de steun en alle liefde van mijn familie, mijn vrienden en mijn collega’s de afgelopen dagen emotioneel heel veel met mij doet. Het is zo bijzonder hoe opeens iedereen voor je klaar kan staan. Dat vind ik zo onwijs mooi en ik voel me onwijs dankbaar hoe iedereen er voor me is. Dus aan iedereen die dit leest: bedankt! Jullie zijn allemaal kanjers en toppers en mede dankzij jullie kan ik er tegenaan.
Wat nu?
De komende periode staat in het teken van stadium bepaling. Woensdag 5 april gaan ze een beenmergpunctie doen, vrijdag 7 april halen ze me in het Rijnstate in Arnhem door een PET-CT scan heen en 18 april hoor ik in welk stadium ik zit en het behandelplan. Dit plan gaat dan door naar Nijmegen waar ik een dagje in de rondte mag lopen, er aan me geplukt gaat worden en specialisten gaan kletsen over de te nemen acties. Het gaat een rollercoaster worden maar ik ga me er doorheen slaan. Ik sta er positief tegenover, ik ga knokken tot het niet meer kan en ik zit bij de percentages die dit overleven!!! Let’s beat this!!