Oké, afgelopen vrijdag was het weer ziekenhuisdag. Dit keer vertrokken Bjorn en ik naar het mega grote Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Wat een immens ziekenhuis. Gelderse Vallei Ede is daarbij peanuts.
We hadden om 12:30 een afspraak bij de vruchtbaarheidsafdeling. Weer weggestopt in de kelder (wat is dat toch?). We komen door de klapdeuren en komen in een onwijs steriele witte omgeving. Het voelde kil en buitenaards. Geen prettige plek terwijl je er ook voor iets onprettigs komt. Niet alleen ik, maar iedereen die daar is is daar niet per se voor zijn of haar plezier. Waarom is dan alles ook zo verschrikkelijk kil? Waarom nergens kleur. Al is het maar een neutrale kleur die je niet aan een bepaald geslacht doet denken? Naja, misschien is er onderzoek gedaan en blijken deze kleuren voor de meeste mensen een kalmerend effect te hebben? Bij mij in ieder geval niet.
De vrouwelijke arts komt ons ophalen en dan begint de hele informatiesessie. Alle opties worden doorlopen maar eigenlijk is er maar 1 optie een optie voor ons. Het invriezen van de eicellen. Voorafgaand moet je dan jezelf hormonen inspuiten om zo de stimulatie van de eieren op gang te brengen, na ongeveer 8 dagen gaan ze dan kijken hoe het met je fabriekje staat waarna je misschien nog elke dag (na dag 8) even terug moet komen tot het juiste moment dat ze de eitjes kunnen oogsten via een punctie. Dit is gemiddeld na 12 dagen. Tijdens dit gesprek krijg ik toch een paar klappen te verwerken (ondanks het inlezen) en de grote klap vind ik toch wel dat in het beste geval, om een ivf behandeling te laten slagen, ze tussen de 25 en 30 eitjes nodig hebben. Dit krijg je alleen niet door 1 ronde hormonen te spuiten, dat zijn minstens 3 rondes. Die tijd heb ik alleen niet, ik heb maar tijd voor 1 ronde. Dat is ongelooflijk zuur. Tevens wil het gebeuren dat mensen met kanker slechter reageren op de hormonen dan andere mensen. In het beste geval kunnen ze 10 eitjes uit mij halen. Dat maakte me wel een beetje treurig, tien ten opzichte van de benodigde dertig is veel en veel te weinig. Natuurlijk, de mogelijkheid blijft dat als ik gewoon genees en we kinderen willen dat ik misschien zelf zwanger zou kunnen worden zonder tussenkomst, maar dit, deze eicellen invriezen is een klein mini kansje. Dit is geen zekerheid. Dit is miniscuul. En toch doe ik het. Ik wil mezelf later, als er een later is, niets kunnen verwijten. Ik doe nu alles, maar dan ook alles wat er in mijn mogelijkheden en macht ligt. En dus lig ik driekwartier later in een stoel waarbij we even gaan kijken of er nog bijzonderheden zijn daar beneden. My worst nightmare. Godver wat vind ik dat ongelooflijk naar. Natuurlijk het is hun werk, dit doen ze de hele dag door en dat snap ik allemaal best. Heus. Maar ik doe dit niet elke dag, ik vind dit niet fijn en dat mag ook. Mijn dokter is lief en praat me er goed doorheen. Wel benoemd ze me dat dit de aankomende periode nog vaak gaat gebeuren. Ik weet het, en ik kan er niets aan doen, anders dan het accepteren en me er aan over te geven. Tijdens de controle check blijkt er 1 eierstok niet echt goed te vinden te zijn, ze heeft deze dacht ze wel gezien maar waarschijnlijk is deze door het pilgebruik in een “ruststand” gekomen zoals ze dat verwoorde. Ik denk dat ze mij niet ongerust wilde maken want ze gaf aan dat dit niet erg hoefde te zijn. Ik hoop het maar.
Oké, we kunnen gelijk door naar de verpleegkundige voor de uitleg van het injecteren (viel ik tot voor kort nog haast flauw bij inentingen, ga ik nu mezelf injecteren). Waar het kort op neerkomt is dat ik die vrijdagavond al gelijk kan beginnen, na 6 dagen (as woensdag) zet ik naast 1 spuit die de hormonen aanwakkert nog een tweede zodat mijn lichaam ze niet af gaat stoten. Na dag 8, dus volgende week vrijdag, kom ik weer langs en dan krijg ik een inspectie van mijn fabriek. Meestal vragen ze om je dan na 2 dagen weer terug te laten komen, dus zondag is dan dag 10. Wat er namelijk gaat gebeuren, is dat ze moeten bepalen wanneer ze de punctie doen. Dit komt nauw want je wilt dat alles goed gerijpt is maar niet ook al los is gekomen (wat een natuurlijk proces is bij rijpe eicellen). Dus dat moment moet dan nog bepaald worden aan de hand van hoe mijn eierstokken reageren op de hormonen. Zodra dat bekend is, dan moet ik 34 uur van tevoren mezelf nog twee andere shotjes geven die dit stimuleren. Dan gaan ze in de ochtend de eitjes oogsten dmv een echo waarmee ze tot dan toe de controles hebben gedaan. Er zit dan ook een soort buisje op de echo. Daar kunnen ze dan de naald doorheen schuiven bij de juiste plekjes om mijn eitjes op te zuigen. Hiervoor krijg ik morfine via een infuus want dit kan pijnlijk zijn (nog nooit morfine gehad in mijn leven, ben benieuwd wat mijn lijf daarvan gaat vinden). Daarna kan begonnen worden met de chemo. Geen wachttijd. Na de uitleg van het prikgebeuren (hoe, waar) wordt ik nog even gewogen en opgemeten qua lengte. Dan moeten ze weer bloedprikken, op waardes die al lang bekend zijn (zoals hepatitis c) maar ziekenhuizen hebben blijkbaar protocollen dat die kennis niet uitgewisseld mag worden. Het moet daar geprikt moet worden! Wat merkwaardig!! Zoo ongelooflijk ineffectient! Maar goed, prima ik steek mijn arm met kostbare adertjes wel weer uit om weer twee buisjes te tappen.
Nu is het dus eitjes ontwikkelen. Ik voel me een eitjes fabriek, de hormonen vliegen tot nu toe nog niet in de rondte. Zover ik weet dan hahahaha. Morgen weer een ochtendje ziekenhuisleven met een gesprek over de chemo. Ben benieuwd. Maar ik ga t fiksen.
psst check hieronder de voorraad aan shotjes. Die rode verpakking moet in de koelkast, dus naast de ijsbergsla en tofu burgers liggen mijn eitjeskwekers :D.
