Vrijheid!

Even een weekje radiostilte vanuit mijn kant! Ik kwam er gewoon niet aan toe om de tijd te nemen om het verhaal goed op te schrijven. Op dit moment ben ik even aan het chillen en vind ik een goed moment om mijn verhaal neer te zetten, want er is inmiddels best wel wat gebeurd.

Eerste & Tweede Echo
Op 28-4 had ik de eerste ongemakkelijk echo voor de ei-status. Omdat het allemaal nogal rustig was hoefde ik pas maandag terug te komen. Ondertussen bleef ik vrolijk doorspuiten en was ik druk met allerlei sociale activiteiten. Maandag was dan de tweede check. Dit keer was er wel activiteit! Woehoe! Je eieren moeten tussen de 17 en 20 mm zijn om te oogsten. Maandag waren ze daar nog niet, maar het ging de goede kant op! Helaas bleek mijn andere, voor mij links, eierstok door een cyste nog steeds geen zin te hebben. Hier gingen we dan dus ook niks van verwachten. Een teleurstelling maar je hebt het er maar mee te doen. Besluit, kom woensdag maar terug. Ondertussen blijf ik druk met werken, sporten en gezellige etentjes met vrienden en collega’s. De hormonen lijken wel mee te vallen qua stemming. Ik was bang dat alles me opeens heel zwaar zou vallen, de kanker, het haaruitval, de kans om dood te gaan, de eitjes, de mogelijke onvruchtbaarheid. Ik was bang dat alles me emotioneel gezien zo zou overvallen door de hoge dosis aan hormonen. Gelukkig, dit was niet het geval. Ik was ietsje kribbiger op rommel in huis maar dat vind ik te verwaarlozen 😉 en volgens mij ziet vriendlief dit ook zo.

Derde echo
Woensdag is daar dan de derde echo, mijn rechter eistok heeft niet stilgezeten en de eitjes ontwikkelen zich bijzonder goed. Tijd om een punctie te plannen! Wel is er nog wat verwarring over de linker, we kunnen de cyste niet meer vinden en ook de eierstok is moeilijk te vinden. Dit resulteert in een vrij pijnlijke echo waarin ik nog net niet tegen de verpleegkundige riep dat het me geen f*ck kon schelen als ze die niet kon vinden. Maar dat kan natuurlijk niet, en dat snap ik ook wel, dus even flink op mijn tanden bijten. We lijken de eierstok te kunnen vinden (ik zeg we omdat ik zelf behoorlijk op mijn buik moest drukken, hey team-effort!). Er lijken ook hier toch wel grotere eicellen te zitten. Yes! Dubbel feest! Toch houd ik een slag om de arm. Je weet het toch nooit zeker, ook omdat het verloop van die stok en de zichtbaarheid daarvan een beetje te wensen overliet.

5 mei – de bevrijding van mijn eieren
Oké de dag van de punctie werd op woensdag geprikt, vrijdag om 10:15 zou het beginnen, “de oogst”. Kom maar op denk ik. Ik krijg een protocol mee met de instructies. Om 18:00 moet ik een bepaalde spuit zetten en om 20:15, 36 uur van tevoren, een andere spuit. Op mijn werk begin ik te rekenen en ik denk, shit, 36 uur eerder is helemaal niet 20:15. Ik weet dat deze spuit essentieel is want anders kunnen de eieren of nog vast zitten, of al vertrokken zijn. In ieder geval het is erg belangrijk. Ik ging dus toch voor de zekerheid bellen, ik wil niet de betweter zijn maar ik wil het wel zeker weten. Ik word teruggebeld en wat blijkt. Ze hebben een rekenfout gemaakt, het moet 00:15 zijn. Uhm oké, fouten kunnen worden gemaakt echt, maar op dat moment kun je dat toch best slecht hebben. Dit is mijn enige kans, mijn enige moment. Er komt hierna niks meer, helemaal niks! Dit is freaking essentieel! Maar goed, het is mensenwerk dat kan gebeuren. Ik ben in ieder geval blij dat ik toch contact heb opgenomen en nu op het juiste moment de prik heb gedaan. Nadat dat duidelijk was heb ik gelijk actie ondernomen richting het UMCU. Ik heb hen gebeld, of ik de afspraak van de uitslag van de second opinion toch niet eerder kon hebben dan 17-5. Gelukkig had ik een hele hulpvaardige en vriendelijke dame aan de telefoon (heldin!) die heeft geregeld dat ik ipv 17-5 a.s. woensdag op 10-5 de uitslag kan bespreken. Super! Heel fijn. Toen nog even contact opgenomen met Ede wat we doen met de chemo die voor 11-5 staat. Dinsdag (9-5) bellen ze daar even over terug, Ben benieuwd.

Maar goed, terug naar vandaag 5 mei: de punctie. Ik wordt wakker met behoorlijke buikpijn. Ik lig onderuitgezakt in de autostoel en besef dat dit nog niets is met wat zwangere vrouwen voor een geboorte ervaren. Mijn hemel. In het ziekenhuis op de afdeling voortplantingskunde gaat het dan toch echt beginnen. Vriendlief haakt toch ook even aan, vind ik wel zo fijn. We beginnen natuurlijk met het infuus voor de morfine. Dit was een uitdaging. Na misprikken, en geen aderen kunnen vinden wordt er nog iemand bijgehaald. Die doet ook een aantal pogingen en uiteindelijk lukt het. Ik ben nu wel behoorlijk benauwd voor de chemo. Er lijkt namelijk maar 1 ader goed te liggen in beide armen en handen. Maar 1 in totaal. UhOh. Maar goed, dat is latere zorg. Als we dan eindelijk raak hebben gaat het beginnen. Dit keer zit er op de inwendige echo nog een plastic hard kapje waar later de naald doorheen gaat. Ik zal de details besparen want die kun je denk ik met wat verbeelding prima zelf invullen ;). Ze kunnen mijn goed producerende eierstok goed vinden, yes! De morfine kickt in en ik voel me licht draaierig in mijn hoofd maar verder niets geks. De prik naar binnen valt onwijs mee. Echt waar. Stelt amper wat voor. Wat vooral overheerst is mijn buikpijn. Alles is zo gevoelig dus ik loop als een puffende barende vrouw mezelf erdoorheen te slepen. Na die kant gaan we op zoek naar de andere kant. Dat blijkt weer een uitdaging zoals alle andere keren. Na diverse mensen erbij gehaald te hebben, en een beoordeling van het afdelingshoofd wordt besloten om die niet aan te prikken. Ze hebben die stok uiteindelijk kunnen vinden maar met relatief kleine eieren. Klote. Maar wat ben ik blij met mezelf dat ik hier indirect rekening mee gehouden heb. Ik was zo opgelucht toen ze klaar waren. Mijn buikpijn was echt zo overheersend. Er zat ook veel vocht in mijn buik, wat die pijn kan veroorzaken. Dit komt doordat er waarschijnlijk toch een aantal eieren vertrokken zijn. Dit paste namelijk wel bij mijn beeld van de buikpijn. Super zuur maar ook dit heb je niet in de hand. Tijdens het uitrusten horen we gelijk hoeveel ze hebben, dit blijken er 7 te zijn. Die moeten ze nog invriezen en ook daar kan blijken dat sommige afwijkingen hebben en dus afvallen. Uiteindelijk zijn het er vijf. Niet veel, maar gezien het feit dat het van 1 eierstok afkomt is dat toch best veel. Het is niet anders. Even overvalt het me allemaal. Even kan ik niet sterk zijn en grapjes maken. Even, heel kort maar, is er plek voor mijn verdriet. Plek voor het feit dat het nu nog niet klaar is. Dit is nog niet eens het begin, dit is allemaal nog een voorloper op alles wat nog komen gaat. Dit valt misschien allemaal nog wel mee en valt in het niet bij dat traject. Dat besef drong even tot mij door en kwam best eventjes binnen.

Stay Strong
Eenmaal thuis met een warme kruik en een lekker tony’s reep gaat het allemaal best wel weer goed. Ik moet wel rust houden maar het gaat echt prima. Op dit moment heb ik ook geen paracetamol. Het gekke is dat dit dus nu voorbij is en het volgende voor de deur staat. Ik merk het aan alles, vooral op mijn werk. Ik sta steeds meer af aan mijn collega’s, de toppers!, en trek mezelf steeds meer terug. Ik probeer nu nog alles te managen en alles moet in mijn schema passen maar straks kan dat niet meer. Straks leef ik volgens het ritme van mijn lijf, de ziekte en het ziekenhuis. Dat doet me onwijs veel verdriet maar ik hoop en ga er vanuit dat ik sterk en positief blijf, met af en toe een traantje. Ook dat mag!

Maar voor nu heb ik dit toch maar mooi geflikt. Yes!! On to the next. Tumoren? Het feestje is snel afgelopen want ik ga jullie allemaal tot de laatste mini-cel uitroeien!