Gaan met die banaan!

Ik moet toch elke keer weer goed nadenken waar ik de vorige keer ben gebleven bij mijn blog. Ik hoop dan ook dat ik niets vergeet in deze!

Er is de afgelopen dagen weer behoorlijk wat gebeurd.

Na de eieren oogst
De vorige keer ben ik gestopt bij een warme kruik en repen chocolade. Die zaterdag daarna stond ik gewoon verwoed het onkruid uit de tuin te rukken en zondag was ik zelfs bezig met een sportles in de sportschool. Ik ben zo blij dat mijn lichaam snel hersteld en ik snel fit ben. Daardoor heb ik zondag, maandag en afgelopen woensdag nog flink staan knallen. Wel op 80% zoals mijn arts heeft gezegd. Ik moet me lichaam ook niet teveel uitputten.

Seond opinion
Na alles met mezelf injecteren, echo’s en buikpijn kon ik daar niet te lang over nadenken en bij stilstaan. Ik moest weer door. En dat was toch echt de uitslag van de second opinion en wel of niet een chemo afgelopen donderdag. Je hoofd kan het soms gewoon niet bijhouden zo snel moet je af en toe schakelen. Heel bijzonder hoe je geest werkt. In ieder geval had ik afgelopen dinsdag eigenlijk een telefonische afspraak met mijn arts in Ede en woensdag zou ik de afspraak in het UMCU van de second opinion hebben. Logistiek was het allemaal handiger als mijn arts telefonisch contact zou hebben met het UMCU afgelopen dinsdag, daarna zou ze mij bellen met de uitslag. Dus geen bezoek aan het ziekenhuis, top! Aan het einde van de dag had ik ook een afspraak bij de kapper voor mijn pruik. Want dat mijn haar verdwijnt, dat staat vast. 2-3 weken na de eerste kuur is mijn haar weg. Merkwaardig he! Hoe zou dat er uit zien, een kale Margot! Ga dat vast ook rocken, Hahaha. Tijdens de afspraak krijg ik het telefoontje, de second opinion zegt exact hetzelfde! Hatzee! Wat een opluchting want het had ook nog erger kunnen zijn. Nu weet ik ook dat ik donderdag mijn eerste chemo ga krijgen, spannend!

Poedel op mijn hoofd
Bij de kapper. Bijzonder hoe ze dat doen. Een soort haarnetje/panty gaat er over je hoofd en je eigen haar volledig naar achteren. We hebben de keuze uit twee wat langere pruiken. Ze raad me eigenlijk lange pruiken af omdat het synthetisch haar is. Dat schuurt dus een beetje langs je schouders en wordt daardoor lelijker. Toch wil ik het graag wat langer. Misschien loop ik ook helemaal niet zo vaak met de pruik en vind ik mutsjes en sjaaltjes en gewoon helemaal kaal wel een veel betere optie.. who knows. Tevens kan ze de pruik korter knippen als ik dat zou willen. Dat leek me wel een goed idee! We hebben twee pruiken waarvan er 1 al super mooi staat. Enthousiast! De andere is totaal niet mijn ding, ik had echt het gevoel dat met dat haar een roze bontjasje en poedel (zoals Legally Blond) niet zouden misstaan. Niet mijn stijl dus. De kapster besteld nog wat andere pruiken en we spreken af dat ze begin volgende week belt. Dan weten we ook hoe ik me voel en dan kan ik dan mijn echte pruik kiezen. Puik plan!

Gifsoldaatjes
Afgelopen donderdag was het dan zover, de allereerste chemo shot, ofwel gifsoldaatjes. Veel is me gevraagd of ik het spannend vond, of ik zenuwachtig was. Ik was voor de chemo zelf niet bang. In theorie is het maar een infuus prikken, aderen vol laten lopen en weer gaan. Daarna, dat is het grote onbekende. Hoe ga ik me voelen? Wat kan ik wel en wat kan ik niet? Ook was ik bang voor de immunotherapie, die kan een allergische reactie veroorzaken. Zo erg zelfs dat ze het niet eens meer kunnen toedienen. Dat vond ik spannend. Daar was ik wel bang voor. Dat mijn lijf gewoon nee zegt en ik er helemaal niks aan kan doen. Echt helemaal niks aan kan doen.

Donderdag om 09:30 zijn we er dan. Al drinkend van mijn cappuccino klets ik met een lieve verpleegkundige. Pittige tante, dus dat wekt vertrouwen. Ondertussen stoppen we mijn linkerhand in een bak heet water. Mijn aderen spelen zoals altijd verstoppertje, en dat warme water moet ervoor zorgen dat ze naar de oppervlakte komen drijven. Gelukkig, niet mijn linker maar mijn rechterhand heeft aderen die het niet meer trekken. Daar wordt ik dan ook in 1x raak geprikt. Door alle priktaferelen merk ik dat ik vol fascinatie zit te kijken naar de prik. Hierdoor kan ik me ook afleiden van de eventuele pijn en ongemak van het inbrengen van het infuus.

De zit is lang dit keer. 6 uur, mede door de immunotherapie. Ze moeten goed monitoren hoe mijn lijf reageert. Afgezien van wat aderen in mijn arm die het toch wel heftig vinden, gaat het allemaal goed. Gelukkig! Daarna komen de echte gifjes, drie stuks en mogen we naar huis. De tijd vliegt ondanks dat het lang is. Pap komt eventjes langs, Bjorn is er de hele tijd bij en ik krijg van een dame een heerlijke gezichtsmassage. Ben ik even de bofkont! Als we het ziekenhuis uitlopen is het toch best gek. Merkwaardig omdat je zojuist chemo hebt gehad en je nu doodleuk weer naar huis rijdt. In de avond thuis kom ik erachter dat ik een tablet mis tegen de misselijkheid. Ik heb namelijk een overzicht met alle tabletten die ik moet slikken. Zo moet ik elke dag drie pillen slikken die ervoor moeten zorgen dat ik niet ziek word (voor mijn afweer). Op de kuur zelf en de vier dagen daarna slik ik ook nog Prednison. Daarnaast heb ik een schema tegen de misselijkheid. 1 van de gifjes, de rode, is namelijk verantwoordelijk voor de misselijkheid. Daarom schrijven ze je tabletjes daarvoor voor. Op de kuur zelf had ik een pil daarvoor moeten nemen en dan heb je nog wat extra pilletjes die dat kunnen ondersteunen. De grote pil, die bleek ik niet te hebben. Ik heb dus daarom maar de ondersteunende pil genomen en gehoopt dat dat zou helpen of dat de misselijkheid wel mee zou vallen. Ik voelde me s’ avonds wel een beetje wiebel maar niet ziek ofzo.

De hele wereld danst
Vrijdagochtend wordt ik misselijk wakker en breng ik gelijk een bezoekje aan de wc. Wat voel ik me beroerd. Snel neem ik de pil tegen de misselijkheid in, ga liggen en hoop dat het wegtrekt. Dit gebeurt niet en het wordt alleen maar erger. Elke 20 minuten ben ik bij de wc te vinden. Niks houd ik binnen, thee, water, een kleine appel. Alles verlaat binnen  no-time mijn lijf. Wat voelde ik me slecht. En ook zwak, omdat ik dacht als dit het is, dan hou ik het nooit vol. Dit trek ik niet. Dit gaat me verdomme nooit lukken. Echt een hoopje, in mijn ogen, zwakke ellende zonder wilskracht. Om 10:30 heb ik het ziekenhuis gebeld met het hele verhaal. Ik kon nu immers ook niet al mijn tabletten nemen die ik moest nemen want die kwamen er weer allemaal uit. Wat een wanhoop. De verpleegkundige is vriendelijk en biedt haar excuses aan, dit had niet mogen gebeuren en ze geeft aan dat ik hoef me niet zo hoef te voelen. Ik ben zo intens blij met die woorden. Mama scheurt naar Ede (ik overwoog nog om het zelf te doen maar het risico dat ik de auto langs de weg stil moet zetten was iets te groot in mijn ogen ;)) ze haalt de pillen en echte Coca-Cola (op aanraden van de verpleegkundige). Ik weet nog precies, om 12:15 was ze daar. Volgens mij heb ik niet eens hallo gezegd maar de pillen uit de hand gerukt en zo snel mogelijk genomen. Vervolgens lag ik heel treurig te wezen op de bank, maar zowaar! Een uur laten slepen mama en ik twee eetstoelen het zonnetje in en zitten we daar met een kopje koffie. Ik eet een banaan en ben nog nooit zo intens gelukkig geweest met me enigszins normaal te voelen en met het feit dat een halve banaan een halfuurtje later nog steeds in mijn maag te vinden is.

Sindsdien gaat het goed. Op het moment van typen (zondagmiddag) heb ik zelfs niet eens meer ondersteunende pillen voor de misselijkheid op. Gistermiddag was de laatste! Gisteren, zaterdag, ben ik zelfs het dorp in gegaan voor moederdag cadeaus! Waar ik normaal altijd door de massa sjees en me irriteer aan de trage mensen was ik dit keer de trage. Ik liep op mijn gemakje maar wist zo wel dat het goed ging. Ben zelfs nieuwe kleding wezen kopen :). Daarna heb ik wel weer een paar uurtjes rustig aan gedaan. Het gaat dus zeker de goede kant uit. Ik doe wel express rustig aan en echt focussen is wel een beetje pittig. Morgen ga ik daarom even kijken of werken gaat, misschien dat ik vanuit huis wat dingen regel voor werk en wellicht dat ik nog wat poweryoga doe in de sportschool. Laag op intensiteit maar wel bewegen om me sterk te houden. Ik hoop dat ik me zo blijf voelen. Want dit voelt goed! Ik voel me niet top maar ik voel me nog wel Margot. Ik moet er wel gewoon voor zorgen dat ik niet over mijn grenzen ga, daar heb ik wel de neiging toe. Ik verplicht mezelf daarom ook om te zitten en te relaxen en af en toe dingen te doen. Ik moet niet onderschatten wat mijn lijf op dit moment allemaal aan het verwerken is.

Hopelijk gaan de volgende twee net zo goed (minus de misselijkheid natuurlijk) en blaast die tussentijdse scan ons omver met goede resultaten! Uitroeien die hap. I’m gonna beat this…