Filevorming

Zo weer een weekje voorbij, met hoge ups en een grote down. Gelukkig meer ups dan downs :D!

Maandag – It’s a sunny day
Ik voel me nog steeds goed, maar omdat de afgelopen dagen focussen erg moeilijk was, besluit ik om thuis te werken. Even kijken hoe het gaat. Kan ik me goed focussen? Houd ik mijn hoofd bij de les. Wat blijkt! Gaat eigenlijk best wel goed. Lekker rustig keutelen en werken aan wat documenten aan mijn eettafel in het zonnetje met de openslaande deuren open. Wat een luxe! Als ik mij zo blijf voelen, dan ga ik morgen gewoon werken. Die avond sta ik zelfs in de sportschool. Even werken aan mijn conditie! Met een grit buis (een buis gevuld met grit wat door je bewegingen heen en weer schuift) sta ik mezelf een uurtje toch wel een beetje af te beulen. Ik houd me express in. Ik wil niet over mijn grenzen gaan, ik weet ook niet goed wat mijn grenzen nu zijn en tevens ben ik ook meer moe dan normaal. Wat natuurlijk allemaal vrij logisch is ;). Wat ben ik blij dat ik dit gewoon verdorie sta te doen! Donderdag chemotje en maandag al in de sportschool. Hatzee!

Dinsdag – Work, Work, Work
Oké, vandaag gewoon lekker aan de slag, hoppakee. Wel lekker op mijn gemakje. In de ochtend ga ik lekker wandelen in het bos en om 12:00 ga ik aan de slag tot 17:00. Gaat allemaal super goed! Wat onwijs fijn zeg. Op kantoor wordt ik ook weer met vriendelijke gezichten begroet en ben ik zo blij dat ik er mag zijn. Onbeschrijflijk hoe blij je kan zijn met de hele normale dingen in het leven :).

Woensdag  – Kwarkjes
Het begint allemaal ietsje minder te gaan. Helaas. 1 van de bijwerkingen van een bepaald medicijn tegen misselijkheid kan een effect hebben op je stoelgang. Deze is zeker anders dan ik normaal van mezelf gewend ben, en ik maak me daar wel een beetje zorgen over. Dus lekker aan de activia pruimen toetjes en veel water drinken. Die dag op werk loopt het allemaal op rolletjes maar aan het einde van de dag begin ik toch best wel buikpijn te krijgen. Die avond komen vrienden langs en gaan we lekker barbecuen. Ook dan trekt de buikpijn niet weg, ook neemt de misselijkheid toe en heb ik eigenlijk niet zo’n trek. Tijdens de bbq kan ik eigenlijk ook alleen maar liggen op de bank. Beetje ellende wel.

Donderdag – Doorgaan
Ik hoopte dat woensdagnacht de buikpijn weg zou trekken. Dit is helaas niet het geval. Ik heb nog steeds geen normale stoelgang en alles begint steeds meer pijn te doen. Om 15:00 op werk kan ik mezelf echt niet meer focussen door de pijn en ik vertrek naar huis. Heel treurig wordt ik ervan want wat kan ik er aan doen? Komt de buikpijn daadwerkelijk door de stoelgang, of is het iets anders? Bjorn gaat even wat stoelgang thee halen en vezel tabletten. Inmiddels neemt de misselijkheid ook weer toe. Ik kijk met grote tegenzin naar mijn bord. Daar liggen echt een paar blaadjes sla en twee stukjes nepkip. Grote moeite kost het mij, grootste moeite om alles op te eten. Maar ja, die avond staat wel wat leuks op de planning. Twee vriendinnen hebben de sleutel van hun nieuwe stulpjes gekregen en daar moet ik natuurlijk langs! Dus hoppa twee paracetamollen erin, verstand op 0 en ik dwing mezelf om te gaan. Ik merk dat beweging werkt. Al voel ik me heel naar, toch ben ik blij dat ik eventjes bij hen kon kijken en even afleiding had van de buikpijn :).

Vrijdag – Even stilstaan
Die nacht wordt het alleen maar erger. Mijn gehele buik is opgezwollen en ik heb erge pijn. Donderdagnacht was echt ontzettend naar en eindeloos. Niks hielp. In de nacht neem ik maar laxeertabletten in. Je moet toch wat. Ik neem mezelf voor dat ik vrijdag gelijk ga bellen naar het ziekenhuis. Hier moet nu een einde aan komen. Ik baal zo ontzettend. Voor die vrijdag staat eigenlijk om 09:00 een bezoekje aan de kapper voor mijn pruik op de planning. Bij de gedachte alleen al wordt ik naar. Dat ga ik zo ongelooflijk niet trekken. Met groot verdriet zeg ik het dan ook af. Mam is gelijk gealarmeerd. Ik zou zoiets alleen afzeggen als het echt niet goed zou gaan. Die staat dan ook even op de stoep. Ontzettend lief. Eventjes ben ik zo verdrietig en boos ook, op hoe dom ik ben geweest dat een paar activia kwarkjes het wel zouden oplossen. Maar mam geeft ook aan dat het allemaal nieuw is. Dat kan gebeuren. Het is niet fijn maar ook een leerles, je weet nu dat als je iets merkt en je erover twijfelt gewoon even met het ziekenhuis moet bellen. Gewoon, om het zeker te weten. En daar heeft ze ook gelijk in. Alles is ontregeld natuurlijk, je lijf werkt gewoon niet op de normale manier. Die dag is het doorkomen tot de pillen van het ziekenhuis gaan werken (heb ik ondertussen contact mee opgenomen). Inmiddels hebben de laxeertabletten al voor enige verlichting gezorgd dus dat is super! Die middag komen de hulptroepen in de vorm van mijn ouders weer aanzetten. Dit keer met mijn bed van vroeger. Haha. Ik had die ochtend tegen mam gezegd dat ik het vervelend vind dat ik, als ik slecht kan slapen, Bjorn daar zo mee stoor. Die moet ook fit zijn voor het werk. Dus ik wilde graag het bed wat nog bij mijn ouders stond, eerder in de tweede slaapkamer zetten. Nou, zoals de Renes-Kraan familie zich typeert hoef je zoiets maar 1x te zeggen en voor je met je ogen knippert wordt het voor je gefixt. Dus die middag staan we een bed in elkaar aan het zetten. Althans “we”. Ik verzorgde een kopje koffie en vooral veel commentaar :). Hahaha. Die avond gaat het al stukken beter. Eindelijk! Dat weekend had ik eigenlijk ook een gezellig weekendje gepland maar dat gaat eventjes op de schop. Die avond blijf ik dus thuis om mijn nachtrust te pakken. Als ik me de volgende dag goed voel, kijk ik dan wel of ik de plannen nog kan uitvoeren :).

Zaterdag – Shop till you drop
Na een heerlijke vrijdagnacht word ik wakker met lichte buikpijn. Het gaat de goede kant op! Dus gaat mijn Utrecht weekendje in ieder geval voor de middag sowieso door! Hoppa! Zo intens klote kan je je een dag daarvoor voelen en zo vol wilskracht weer de volgende dag. Bijzonder! En dus ga ik zaterdag lekker winkelen (ik ben schandalig goed geslaagd), en zit ik die avond gewoon nacho chips met guacamole te eten alsof ik dagen niets heb gehad. Wat op zich wel klopt, want vrijdagavond kreeg ik niet eens 1 kopje soep op. Die avond kijken we heerlijk chill een filmpje en blijf ik zelfs slapen. Het gaat elk uur een paar procentjes beter. Wiehooee! Ook geniet ik intens dat dit kan. Dit weekendje staat al eventjes gepland en ik was heel bang dat ik door alles, hier niet bij zou kunnen zijn. Ik ben heel dankbaar dat het wel gewoon kon. In aangepaste versie, dat wel, maar who cares. Uiteindelijk draait het om de gezelligheid en iets met elkaar doen. Dat is zeker gelukt!

Zondag – Chill modus
Die zondag beginnen de pillen van het ziekenhuis te werken. Alles is weer op gang! Inmiddels voel ik me zo ontzettend fijn. Ik heb weer trek, ik zit heerlijk in de zon te genieten. Wat een heerlijke luxe! Ik ben opeens weer zo gelukkig en het leven lacht me ondanks alles weer onwijs toe. Die zondag doe ik heerlijk rustig aan en ga ik op tijd naar bed. Als ik me zo blijf voelen dan staan we morgenvroeg gewoon weer op kantoor!

Maandag – Let’s go again!
Die maandag, vandaag, voel ik me nog beter dan de zondag en dus besluit ik gewoon te werken. Iets meer uur dan gepland (8 uur) en ga ik in de avond een kort stukje fietsen. Wauw. Als je mij dit vrijdag zou vertellen had ik je nooit geloofd. Interessant hoe je dat zo snel weer achter je kunt laten en weer doorgaat. Je moet ook wel!

Het gaat dus allemaal weer tip-top :D. Woensdag poging twee voor de kapper. En dit keer ga ik er vanuit dat het gewoon goed gaat komen. Ben benieuwd welke pruik ik mee naar huis ga nemen! En verder? Als alles zo blijft gaan, gaan we vrijdag lekker genieten van achtbaan geweld in phantsasialand. Als een kleine kleuter kan ik daar onwijs naar uitkijken. Ik ben benieuwd hoe het dan is gesteld met mijn haar. Op dit moment zit het er allemaal nog op. Natuurlijk ik merk wel dat er meer haar verdwijnt en ook ben ik als de dood voor klitten, maar het is verder nog niet te zien ofzo. Binnen nu en volgende week donderdag gaat toch wel echt gebeuren en ondanks dat ik zeg dat ik het wel ga rocken, ben ik er toch onwijs zenuwachtig voor. Zeker als ik heel negatief ga denken. Stel, stel dat ik niet genees. Dan zie ik dus ook nooit, maar dan ook nooit meer mijn lange haren terug. Dan wordt ik begraven (of gecremeerd) op een manier die niet per se mij typeert. Dat vind ik heel treurig. Ergens maakt het ook dat ik nu heel graag foto’s wil maken met dat haar, zodat ik het niet vergeet. Merkwaardig hè? Maar bij die negatieve gedachten wil ik niet te lang stilstaan. Hier moet ik gewoon even doorheen. En over 5 jaar lees ik dit terug, mét lang haar en een grote lach op mijn gezicht omdat ik dan al een paar jaar schoon ben en het leven me toelacht….