[dropcap]D[/dropcap]aar was die dan weer op 21 september, chemootje nummer 7! Jemig, ik kan me gewoon nog herinneren dat ik na de scan er nog zo tegenop zag, dat ik er nog 5(!) moest en nu ben ik mijn verhaal aan het typen terwijl ik volgende week gewoon de laatste af mag tikken. B.I.Z.A.R..
Oké, even een stapje terug. 20 september. Ik heb weer een drukke drie weken achter de rug, en ik zit in de wachtkamer voor mijn afspraak met mijn vervangend arts. Ik heb weer veel gewerkt, redelijk goed gesport en goede gezellige weekendjes gehad. Het weekend voorafgaand aan de zevende chemo hadden we een weekendje weg met vrienden. Die week ervoor had ik een drukke werkweek en dat in combinatie met de gezellige avondjes maakte wel dat ik eventjes een “dutje” moest doen tijdens dit weekendje. Een dutje! Naja, helemaal niets voor mij. Voelde mij een onwijze tuttebel, maar mijn lijf kon gewoon niet meer en de wallen die tot op mijn knieën hingen waren natuurlijk ook niet bevordelijk. Gelukkig deed iedereen die mee was hier totaal niet moeilijk over, wat onwijs fijn! Op deze weekendjes vergeet ik ook gewoon dat ik ziek ben.
Heerlijk. Het domineerde ook, voor mijn gevoel dan, niet de gesprekken. Wat ik wel hoorde, was dat de twee meiden die mee waren het opviel hoeveel ik bekeken werd. Ik liep met een sjaaltje op mijn hoofd en soms staarde mensen mij gewoon aan. Behoorlijk beschamend (voor hen dan hè, als je mond openstaat terwijl je naar mij kijkt, sta jij voor lul, niet ik). Ik merkte toen pas hoe zeer ik daaraan gewend ben en het blijkbaar ook niet meer zie. In het begin was ik mij er zo van bewust, nu is het een onderdeel van mij. Ik ben Margot, en ja af en toe heb ik een pruik, dan weer een sjaal en af en toe ga ik met mijn korte schapenhaar de hort op. Deal with it.
Af en toe heb ik een pruik, dan weer een sjaal en dan ga ik met mijn millimeter haar de straat op. Deal with it.
In ieder geval zit ik in de wachtkamer weer te wachten nadat mijn bloed weer aan een inspectie is onderworpen. En ja, het is weer allemaal oké. Whoop whoop! Goede waarden. Chemootje gaat door. Vanaf dat moment zie ik weer op tegen de chemo. Ik wist van tevoren dat er mensen zijn die bij de gedachte aan chemo al misselijk zouden kunnen worden, of iets dergelijks. Ik had nooit verwacht dat ik dat ook zo zou ervaren. Nu als ik dit typ en weer aan de chemo denk, kan ik dat nare misselijke gevoel ook bijna niet onderdrukken. Doordat een bepaalde chemo zo sterk werkt op mijn neus en ik de zesde chemo half van mijn stokje ging, associeer ik chemo met dat intens nare gevoel. Ik zie er dan ook heel erg tegenop. Niet zo erg dat ik er niet van kan slapen, maar wel dat ik wil dat het razendsnel voorbij is.
Zevende chemo
Oké, we gaan dit doen. Get over het nare gevoel. Koop weer eventjes eten om gedurende de chemo je gedachten af te leiden van de prikkeling in de neus en sla je er doorheen. Om 10:30 mag ik weer aantreden en word ik door de verpleegkundige toppers gehaald en begeleid naar mijn überchille stoel. Uitdaging 1 is het prikken. De masters onder de prikkers is er niet (althans mijn “master” onder de prikkers). Na twee pogingen door twee verschillende mensen geven ze het op (uhoh) en wordt er zelfs over een picc lijn (een soort vaste infuuslijn in je arm) gesproken. Hell no! Ik moet er nog maar twee! Pleassssse probeer nog wat adertjes te motiveren. Er wordt besloten het grove geschut erbij te halen. De anesthesist.
Hallo daar “masterprikker” de anesthesist! Held van de dag.
Onnozel als ik ben, dacht ik dat die dus wel naar mij toe zou komen. Mooi niet. Op naar de OK! Met de kar in de hand karren we in de rondte door het ziekenhuis. Super sexy in je slobber-chemo-outfit en die paal in je hand. In een klein hokje/veredelde voorraadkast bij de uitslaapcorner van de OK word ik op een stoel geparkeerd. Na een paar minuten komt de anesthesist. Een jonge knul die mij aanspreekt met “u” en ” mevrouw”. Vriendelijk maar ook een beetje omhoog gevallen (ik vind het niet per se getuigen van collegialiteit wanneer je antwoordt op de vraag: Waarom worden jullie als de “betere prikkers” gezien?, je zegt “Ik denk omdat we het vaker doen, al is het wel vreemd hoor. Want het is gewoon een kunstje, zelf een aap zou je het kunnen leren.” terwijl die een grote naald + infuus in mijn aderen jast). In 1x raak. Dat wel. Vervolgens word ik niet aangesloten op het infuus dus loop ik zonder “aankoppeling” weer terug naar de dagbehandeling. Merkwaardig. Waarom heb ik die paal dan mee? Niet efficiënt.
Goed, terug naar de behandeling, hatzee starten met de injectie van de Rituximab (immunotherapie) in mijn buik. Altijd als een spast probeer ik dan mijn adem in te houden en durf ik niet te lachen. Ja, hallo er zit een naald in mijn buik! Maar dat slaat nergens op, het werkt gewoon beter als je relaxed. Goed dan gaat de chemo beginnen. Ik zie er weer tegenop, de misselijkheid returns en ik hoop dat het mega snel voorbij is. Als een malloot kauw ik de mentosjes op voor afleiding. Gelukkig. Het valt mee. Ik word een beetje minder fit, maar een uurtje later ben ik weer helemaal op en top en praat ik honderduit met een vriendelijke dame aan de overkant. We hebben het weer afgetikt! Yes!
Na de chemo
Gelukkig valt de chemo ook dit keer weer goed. Die vrijdag kom ik dan ook weer eventjes langs op werk (echt heel kort maar hoor!) en shop ik dat weekend in de stad en ga ik naar een verjaardag. Ook neem ik wel eventjes pauze en doe ik rustig aan, al werkt afleiding wel goed. Anders ben je heel erg bezig met alle ongemakken van de chemo. Want die zijn er, heus. Je kunt er een drama van maken en dat kan en mag ook af en toe, en je kunt ook afleiding zoeken om er niet continu mee bezig te zijn. En dat doe ik :).
Mijn aller-aller-allerlaatste chemo is in zicht!
De afgelopen anderhalve week zijn ook weer goed gegaan en staat volgende week donderdag 12-10 mijn laatste chemo. Ja! Je leest het goed, mijn laatste! Whaaaa. Dan is het gewoon klaar. Deze chemo komt in ieder geval nooit, maar dan ook nooit, nooit meer terug. Nog 1x knallen. En dan hoop ik dat ik 5/6 weken later hoor. Margot, ik wil je de komende maanden niet meer zien. Tot over drie maanden voor je checkup! Ik kan wel dromen van dat moment. Wat een totale waanzin zou dat zijn…. onvoorstelbaar.
Mama is de laatste x mee met de chemo. Tijd voor taart!
Associaties
In deze blog wil ik ook even stilstaan bij wat er allemaal is gebeurd. Wat ik allemaal verwachtte en wat er allemaal van “waar” was. Welke associaties ik maak en hoe onvoorstelbaar ik dat vind. Hier een lijstje van al deze dingen die nu zo bij mij naar boven komen poppen;
- Energie: vanaf het eerste moment dacht ik: jij gaat inleveren op energie. 7 chemo’s later: ik werk, sport en doe ik nog steeds een heleboel van alle leuke dingen in het leven. Wie had dat gedacht!
- Werk: ik dacht dat ik in het meest ideale scenario ik in week 1 na de chemo knock-out zou zijn, week 2 ik weer ongeveer 4/5 uur zou kunnen werken en week 3 ongeveer 6/7 uur en dan weer terug bij af zou zijn. Wat een wereld van verschil. Net als in het begin, heb ik de dag na mijn chemo vrij, maar zelfs nu zo ver in de chemo ben ik af en toe die vrijdag gewoon op kantoor. Bizar. Ik werk meer dan in mijn ideale scenario. Hoe bijzonder is dat, daar ben ik dan ook erg dankbaar voor.
- Dit wordt nooit meer normaal: in het begin denk je dat je nooit zal ontwaken uit deze droom. Je vraagt je af of je je ooit nog weer normaal gaat voelen. Bizar, ik “voel” me behoorlijk normaal. Al een hele lange tijd denk ik niet meer als ik wakker word dat de wereld naar is. Kanker is niet het eerste waar ik aan denk. Ik maak me al een hele lang tijd druk over de andere dingen in het leven. Ik durf ook weer te dromen. Het domineert niet meer. Ik hoop intens, dat dit niet naïef is van mezelf. En het ook daadwerkelijk “goed” afloopt.
- Zere mond: ik las het overal, smaakverandering, zweren in je mond en moeite met eten. Gelukkig, afgezien van een week na de chemo last te hebben van een vieze smaak en tomaten die funky smaken valt het allemaal enorm mee. Bofkont dat ik ben. Ik heb wel een periode gehad dat het klonk alsof ik teveel gerookt had (sexy schorre stem ;)), gelukkig is dat weggetrokken!
- Ziekenhuis eten; de chemo die een naar gevoel brengt in mijn neus en komt met misselijkheid compenseer ik met afleiding. Ik denk dat ik nooit meer normaal mentos en fruittella kan eten, zonder aan chemo te denken. De gedachte aan de maaltijdsalade en de kar van het ziekenhuiseten, brengt ook herinneringen en gevoelens naar boven die ik liever kwijt dan rijk ben. Misschien dat ik chemo nr.8 wel afsluit met een goddelijk broodje uit het restaurant beneden. Living on the edge ;).
- Gewoon eten: ik eet soms hele vreemde dingen. Tijdens de dagen na de chemo slik ik Prednison, wat ervoor zorgt dat ik intens trek heb in vette dingen: repen chocolade, saucijzenbroodjes, friet en ook vind ik drop intens lekker. De zoete pondpakken van Venco vliegen erdoorheen. Na de chemo denk ik dat ik die misschien niet meer kan zien. Ook stukken beter voor de lijn overigens.
- Haar: het verliezen van mijn haar was verdrietig en toch heel snel normaal. Het grooste gedeelte van de tijd kan ik er prima tegen, maar soms ben ik er helemaal klaar mee en kan ik er toch een beetje verdrietig om zijn. Dat zijn de “ik-ben-helemaal-klaar-met-kanker-momenten”. Dan wil ik dat alles normaal is en ik mijn haar in een weelderige knot kan steken. Dan wil ik in de spiegel kijken en mezelf weer zien. Gelukkig zijn die momenten er maar zelden en compenseert mijn blonde neppe coupe een hoop :).
Voor nu was dit het even. De komende dagen staan weer in het teken van leuke dingen doen, fit worden voor de laatste chemo en uitkijken naar een hele lekkere vakantie. Lucky basterd ben ik. Ik heb er nog steeds vertrouwen in. Ik ga dit verslaan.
