Tag: Margot

Laatste R-chop

11 & 12 oktober, daar was je dan. Alles voor de laatste keer. Laatste keer bij de hematoloog/oncoloog op bezoek voor een rondje bloedprikken, hoe gaat het met je, en yes je kan door voor de chemo. Laatste keer r-chop chemo die dag daarna. Want wat de uitslag van de scan ook is. Deze chemo, komt voor mij nooit meer terug.

11 oktober zit ik dus weer bij de arts. Gelukkig! Bloedwerk is weer helemaal ok, dus de chemo is on! Whoop! Super blij. Toen kwam nog een verrassing. Om te kijken of de chemo genoeg is aangeslagen en de kanker weg is, moet je door een scan. In mijn geval een PET-CT scan. De CT scan meet de massa en de PET meet de activiteit. Normaliter is deze pas 4-6 weken na de laatste chemo. Chemo maakt natuurlijk van alles kapot dus je kunt ook eventuele ontstekingen krijgen. Ontstekingen lichten op op de scan, daarom willen ze je lijf even laten rusten om geen verkeerd beeld te krijgen. Aangezien ik er positief (zonder weinig complicaties) doorheen ben gegaan, wilde mijn arts al na drie weken de scan doen! Wow! Dat was een stukje eerder dan ik in mijn hoofd had! Helaas, dat kan alleen niet omdat ik drie weken na de chemo met mijn kont op Sicilië zit! Daarom is de scan gepland op 6-november en de uitslag op 9-november. Veel sneller dan verwacht maar wel o, zo fijn.

12 oktober is daar dan de laatste chemo. Ook dit keer spelen mijn aderen verstoppertje en wordt er meerdere keren een poging gedaan. Gelukkig, dit keer geen bezoekje aan de anesthesist! Het is nog een drukke boel. Bjorn is mee omdat het de laatste is, pap vliegt uit werk nog even langs en ook mam bezorgt mij een bezoekje. Super fijn! Door mijn euforie van de laatste chemo was ik alleen even vergeten hoe beroerd je je daarna voelt. Hoe het voelt alsof het leven en je energie tijdelijk uit je gezogen wordt. Hoe  zwaarder lopen, denken en spreken wordt…

Als ik thuiskom staat daar opeens een hele leuke verrassing van mijn ouders. Een mooi pakket gevuld met leuke en lekkere dingen om deze periode af te sluiten. Lief!! Dan duik ik mijn bed in. Even slapen. Even mijn lijf rust geven. Nu ik dit zo typ, bijna vier weken later, kan ik het gevoel weer zo oproepen. Het gevoel hoe ik me dan voel. Dankbaar ben ik, dat ik mij nu niet zo voel.

Die vrijdagnacht vertrekt Bjorn een weekje naar Frankrijk voor het vissen. Die week trekt langzaam voorbij, met werken en ook nog met een dagje ziek zijn. Gelukkig maar een virusje waardoor ik 1 dag iets meer op de wc zat dan me lief is ;). Voor mijn gevoel een wonder dat het daarbij blijft en mijn lijf blijkbaar sterk genoeg is om zo’n virusje alsnog nog de kop in te drukken! Na die week is het voorbereiden voor de vakantie. Sicilië is het plan! Een dikke 9 dagen crossen met een auto, lekker eten, chillen, genieten van de zon en prachtige cultuur ontdekken! Zin in, even verstand op nul en niet aan kanker, werk etc. denken.

Even lekker op vakantie
De vakantie is fantastisch. Ik voel me gelukkig ook goed. Een echte relaxvakantie is het dan weer niet geworden. KM’s hebben we afgelegd met prachtige wandeltochten langs de zee en kraters bij de Etna. Wandelen door de Griekse Oudheid en door de winkelstraten van Palermo. Wat bijzonder, wat mooi is deze reis ook! Samen met mama. Even lijkt de tijd stil te staan, en zodra het einde van de vakantie nadert begint ook steeds meer het stemmetje in mijn hoofd. Bijna. Bijna weet je het. Weet je of je volgend weekend met een big smile op je snoet rondloopt of dat de wereld toch een klein beetje grauwer is geworden. Als ik er diep over nadenk word ik er verdrietig van. Fien Vermeulen verwoorde het laatst mooi op Linda.tv (Fien heeft ook Lyfmeklierkanker gehad en is al een tijdje in remissie). Hierbij verwoord ze dat je positief en verdrietig kunt zijn. Dat dat twee totaal verschillende dingen zijn en daar ben ik het zo mee eens! Mijn verjaardag op de 5e was dan ook een beetje dubbel. Een beetje een gekke lading!

Oké, terug naar het nu. Afgelopen maandag, gisteren 6-11, ging ik door de scan. Weer goed gegaan gelukkig! A.s. donderdag 9-11 weet ik meer. Er zijn pak’m beet twee opties. De eerste optie is goed nieuws: geen zichtbare kanker meer en dus in remissie! Dan hoef ik pas na drie maanden weer terug te komen. Optie twee is nog wel kanker, en moet ik een agressievere chemo ondergaan gevolgd door een stamceltransplantatie. Heel heftig en eigenlijk ook het laatste redmiddel. Het is dat en dan is er niets. Doodeng. Uiteraard gaan we uit van goed nieuws en sta ik a.s. donderdagmiddag met een grote smile een klein feestje te vieren :). Duimen jullie met mij mee voor goed nieuws?

x

Rollende Infuuspalen

[dropcap]D[/dropcap]aar was die dan weer op 21 september, chemootje nummer 7! Jemig, ik kan me gewoon nog herinneren dat ik na de scan er nog zo tegenop zag, dat ik er nog 5(!) moest en nu ben ik mijn verhaal aan het typen terwijl ik volgende week gewoon de laatste af mag tikken. B.I.Z.A.R..

Oké, even een stapje terug. 20 september. Ik heb weer een drukke drie weken achter de rug, en ik zit in de wachtkamer voor mijn afspraak met mijn vervangend arts. Ik heb weer veel gewerkt, redelijk goed gesport en goede gezellige weekendjes gehad. Het weekend voorafgaand aan de zevende chemo hadden we een weekendje weg met vrienden. Die week ervoor had ik een drukke werkweek en dat in combinatie met de gezellige avondjes maakte wel dat ik eventjes een “dutje” moest doen tijdens dit weekendje. Een dutje! Naja, helemaal niets voor mij. Voelde mij een onwijze tuttebel, maar mijn lijf kon gewoon niet meer en de wallen die tot op mijn knieën hingen waren natuurlijk ook niet bevordelijk. Gelukkig deed iedereen die mee was hier totaal niet moeilijk over, wat onwijs fijn! Op deze weekendjes vergeet ik ook gewoon dat ik ziek ben.

Heerlijk. Het domineerde ook, voor mijn gevoel dan, niet de gesprekken. Wat ik wel hoorde, was dat de twee meiden die mee waren het opviel hoeveel ik bekeken werd. Ik liep met een sjaaltje op mijn hoofd en soms staarde mensen mij gewoon aan. Behoorlijk beschamend (voor hen dan hè, als je mond openstaat terwijl je naar mij kijkt, sta jij voor lul, niet ik). Ik merkte toen pas hoe zeer ik daaraan gewend ben en het blijkbaar ook niet meer zie. In het begin was ik mij er zo van bewust, nu is het een onderdeel van mij. Ik ben Margot, en ja af en toe heb ik een pruik, dan weer een sjaal en af en toe ga ik met mijn korte schapenhaar de hort op. Deal with it.

Af en toe heb ik een pruik, dan weer een sjaal en dan ga ik met mijn millimeter haar de straat op. Deal with it.

In ieder geval zit ik in de wachtkamer weer te wachten nadat mijn bloed weer aan een inspectie is onderworpen. En ja, het is weer allemaal oké. Whoop whoop! Goede waarden. Chemootje gaat door. Vanaf dat moment zie ik weer op tegen de chemo. Ik wist van tevoren dat er mensen zijn die bij de gedachte aan chemo al misselijk zouden kunnen worden, of iets dergelijks. Ik had nooit verwacht dat ik dat ook zo zou ervaren. Nu als ik dit typ en weer aan de chemo denk, kan ik dat nare misselijke gevoel ook bijna niet onderdrukken. Doordat een bepaalde chemo zo sterk werkt op mijn neus en ik de zesde chemo half van mijn stokje ging, associeer ik chemo met dat intens nare gevoel. Ik zie er dan ook heel erg tegenop. Niet zo erg dat ik er niet van kan slapen, maar wel dat ik wil dat het razendsnel voorbij is.

Zevende chemo

Oké, we gaan dit doen. Get over het nare gevoel. Koop weer eventjes eten om gedurende de chemo je gedachten af te leiden van de prikkeling in de neus en sla je er doorheen. Om 10:30 mag ik weer aantreden en word ik door de verpleegkundige toppers gehaald en begeleid naar mijn überchille stoel. Uitdaging 1 is het prikken. De masters onder de prikkers is er niet (althans mijn “master” onder de prikkers). Na twee pogingen door twee verschillende mensen geven ze het op (uhoh) en wordt er zelfs over een picc lijn (een soort vaste infuuslijn in je arm) gesproken. Hell no! Ik moet er nog maar twee! Pleassssse probeer nog wat adertjes te motiveren. Er wordt besloten het grove geschut erbij te halen. De anesthesist.

Hallo daar “masterprikker” de anesthesist! Held van de dag.

Onnozel als ik ben, dacht ik dat die dus wel naar mij toe zou komen. Mooi niet. Op naar de OK! Met de kar in de hand karren we in de rondte door het ziekenhuis. Super sexy in je slobber-chemo-outfit en die paal in je hand. In een klein hokje/veredelde voorraadkast bij de uitslaapcorner van de OK word ik op een stoel geparkeerd. Na een paar minuten komt de anesthesist. Een jonge knul die mij aanspreekt met “u” en ” mevrouw”. Vriendelijk maar ook een beetje omhoog gevallen (ik vind het niet per se getuigen van collegialiteit wanneer je antwoordt op de vraag: Waarom worden jullie als de “betere prikkers”  gezien?,  je zegt “Ik denk omdat we het vaker doen, al is het wel vreemd hoor. Want het is gewoon een kunstje, zelf een aap zou je het kunnen leren.” terwijl die een grote naald + infuus in mijn aderen jast). In 1x raak. Dat wel. Vervolgens word ik niet aangesloten op het infuus dus loop ik zonder “aankoppeling” weer terug naar de dagbehandeling. Merkwaardig. Waarom heb ik die paal dan mee? Niet efficiënt.

Goed, terug naar de behandeling, hatzee starten met de injectie van de Rituximab (immunotherapie) in mijn buik. Altijd als een spast probeer ik dan mijn adem in te houden en durf ik niet te lachen. Ja, hallo er zit een naald in mijn buik! Maar dat slaat nergens op, het werkt gewoon beter als je relaxed. Goed dan gaat de chemo beginnen. Ik zie er weer tegenop,  de misselijkheid returns en ik hoop dat het mega snel voorbij is. Als een malloot kauw ik de mentosjes op voor afleiding. Gelukkig. Het valt mee. Ik word een beetje minder fit, maar een uurtje later ben ik weer helemaal op en top en praat ik honderduit met een vriendelijke dame aan de overkant. We hebben het weer afgetikt! Yes!

Na de chemo

Gelukkig valt de chemo ook dit keer weer goed. Die vrijdag kom ik dan ook weer eventjes langs op werk (echt heel kort maar hoor!) en shop ik dat weekend in de stad en ga ik naar een verjaardag. Ook neem ik wel eventjes pauze en doe ik rustig aan, al werkt afleiding wel goed. Anders ben je heel erg bezig met alle ongemakken van de chemo. Want die zijn er, heus. Je kunt er een drama van maken en dat kan en mag ook af en toe, en je kunt ook afleiding zoeken om er niet continu mee bezig te zijn. En dat doe ik :).

Mijn aller-aller-allerlaatste chemo is in zicht!

De afgelopen anderhalve week zijn ook weer goed gegaan en staat volgende week donderdag 12-10 mijn laatste chemo. Ja! Je leest het goed, mijn laatste! Whaaaa. Dan is het gewoon klaar. Deze chemo komt in ieder geval nooit, maar dan ook nooit, nooit meer terug. Nog 1x knallen. En dan hoop ik dat ik 5/6 weken later hoor. Margot, ik wil je de komende maanden niet meer zien. Tot over drie maanden voor je checkup! Ik kan wel dromen van dat moment. Wat een totale waanzin zou dat zijn…. onvoorstelbaar.

Mama is de laatste x mee met de chemo. Tijd voor taart!

Associaties

In deze blog wil ik ook even stilstaan bij wat er allemaal is gebeurd. Wat ik allemaal verwachtte en wat er allemaal van “waar” was. Welke associaties ik maak en hoe onvoorstelbaar ik dat vind. Hier een lijstje van al deze dingen die nu zo bij mij naar boven komen poppen;

  • Energie: vanaf het eerste moment dacht ik: jij gaat inleveren op energie. 7 chemo’s later: ik werk, sport en doe ik nog steeds een heleboel van alle leuke dingen in het leven. Wie had dat gedacht!
  • Werk: ik dacht dat ik in het meest ideale scenario ik in week 1 na de chemo knock-out zou zijn, week 2 ik weer ongeveer 4/5 uur zou kunnen werken en week 3 ongeveer 6/7 uur en dan weer terug bij af zou zijn. Wat een wereld van verschil. Net als in het begin, heb ik de dag na mijn chemo vrij, maar zelfs nu zo ver in de chemo ben ik af en toe die vrijdag gewoon op kantoor. Bizar. Ik werk meer dan in mijn ideale scenario. Hoe bijzonder is dat, daar ben ik dan ook erg dankbaar voor.
  • Dit wordt nooit meer normaal: in het begin denk je dat je nooit zal ontwaken uit deze droom. Je vraagt je af of je je ooit nog weer normaal gaat voelen. Bizar, ik “voel” me behoorlijk normaal. Al een hele lange tijd denk ik niet meer als ik wakker word dat de wereld naar is. Kanker is niet het eerste waar ik aan denk. Ik maak me al een hele lang tijd druk over de andere dingen in het leven. Ik durf ook weer te dromen. Het domineert niet meer. Ik hoop intens, dat dit niet naïef is van mezelf. En het ook daadwerkelijk “goed” afloopt.
  • Zere mond: ik las het overal, smaakverandering, zweren in je mond en moeite met eten. Gelukkig, afgezien van een week na de chemo last te hebben van een vieze smaak en tomaten die funky smaken valt het allemaal enorm mee. Bofkont dat ik ben. Ik heb wel een periode gehad dat het klonk alsof ik teveel gerookt had (sexy schorre stem ;)), gelukkig is dat weggetrokken!
  • Ziekenhuis eten; de chemo die een naar gevoel brengt in mijn neus en komt met misselijkheid compenseer ik met afleiding. Ik denk dat ik nooit meer normaal mentos en fruittella kan eten, zonder aan chemo te denken. De gedachte aan de maaltijdsalade en de kar van het ziekenhuiseten, brengt ook herinneringen en gevoelens naar boven die ik liever kwijt dan rijk ben. Misschien dat ik chemo nr.8 wel afsluit met een goddelijk broodje uit het restaurant beneden. Living on the edge ;).
  • Gewoon eten: ik eet soms hele vreemde dingen. Tijdens de dagen na de chemo slik ik Prednison, wat ervoor zorgt dat ik intens trek heb in vette dingen: repen chocolade, saucijzenbroodjes, friet en ook vind ik drop intens lekker. De zoete pondpakken van Venco vliegen erdoorheen. Na de chemo denk ik dat ik die misschien niet meer kan zien. Ook stukken beter voor de lijn overigens.
  • Haar: het verliezen van mijn haar was verdrietig en toch heel snel normaal. Het grooste gedeelte van de tijd kan ik er prima tegen, maar soms ben ik er helemaal klaar mee en kan ik er toch een beetje verdrietig om zijn. Dat zijn de “ik-ben-helemaal-klaar-met-kanker-momenten”. Dan wil ik dat alles normaal is en ik mijn haar in een weelderige knot kan steken. Dan wil ik in de spiegel kijken en mezelf weer zien. Gelukkig zijn die momenten er maar zelden en compenseert mijn blonde neppe coupe een hoop :).

Voor nu was dit het even. De komende dagen staan weer in het teken van leuke dingen doen, fit worden voor de laatste chemo en uitkijken naar een hele lekkere vakantie. Lucky basterd ben ik. Ik heb er nog steeds vertrouwen in. Ik ga dit verslaan.

Het einde is in zicht..

Hebben jullie mij de afgelopen weken gespot? Wauw, ik was echt mega groot te zien op stations, bushokjes, tv. Echt heel erg bijzonder! Heb ook hele lieve reacties van mensen in mijn omgeving gekregen.

Doneren

Vorige week was de collecteweek, heb jij een donatie gedaan of de collectant gemist? Doneer dan nog digitaal in mijn onlinecollectebus! Ik en vele anderen zijn je enorm dankbaar :).

Chemo nr. 6

In alle commotie zou je misschien vergeten dat de chemo’s ook gewoon nog doorgaan. Dus op 31-8 stond mijn zesde chemo weer op de planning. De afspraak daarvoor met mijn arts laat prima resultaten zien. Mijn weerstand is weer hoger dan de vorige keer, net als de witte bloedcellen. Super fijn! Ik hoef dus geen injectie omdat mijn bloedwaarden niet goed genoeg zijn. Kassa! Ook mijn leverwaarden zijn met 100% stabiel verhoogd, zelfs een pietsje gedaald. Chemo nr.6 is on! Die dag erna mogen we weer aantreden voor de chemo, dit keer is het prikken een grote uitdaging. Mijn aderen zijn gevoeliger en harder door alle chemo’s. Sowieso ben ik een drama met prikken, bij poging vier zit het infuus er dan toch echt gelukkig in! Helaas gaat het tijdens de chemo niet zo soepel. Er is een chemozakje waar ik altijd niet zo goed op reageer. Mijn neus begint dan intens te jeuken en ik moet continu niezen. Dit keer werd ik ook heel erg misselijk en trok ik nogal wit weg. Ik kan je vertellen dan duurt het allemaal nog mega lang! Eigenlijk was het plan om dan een vakantie te boeken samen met mama, maar ik kan mijn hoofd er niet bij houden. Alles voelt zwaar en ik wil alleen maar zo snel mogelijk naar huis. Thuis duik ik gelijk mijn bed in en val in slaap. Gelukkig helpt dit en de volgende dag ben ik zelfs even naar werk voor wat belangrijke afspraken, en dat gaat helemaal prima! Voel ik me ultiem fit, nee, hahaha. Maar dat kan ook niet. Naar omstandigheden voel ik me erg goed.

Na de chemo

De rest van de dagen tot nu gaat weer erg goed. Ik blijf nog steeds werken, voel me redelijk fit. Wel merk ik dat nadenken soms langer duurt. Ik ben niet altijd meer altijd scherp. Zeker de dagen dichter na de chemo, mijn hoofd is dan net wat waziger. Iets wat ik intens moeilijk vind en waar ik mij heel erg van bewust ben. Wellicht valt het voor anderen nog wel mee, maar ik ervaar het zelf heel expliciet. Gelukkig is een weekje later dat wazige weggetrokken!

Vakantie!

Je las het net al, een vakantie met mama. Ik heb sowieso de komende periode allemaal hele leuke dingen op de planning staan. Een weekendje weg met vrienden, en nog een keer met vriendinnen. De vakantie met mama naar Sicilië. Deze heerlijke week is na mijn laatste chemo gepland. Om even alles achter ons te laten, deze laatste chemo te “vieren”, heel veel te genieten van vette canolli’s, cultuur en wijn. Én, als kers op de taart ben ik waarschijnlijk met oud & nieuw in een Spaanse stad, twaalf rozijntjes om 12:00 naar binnen aan het stoppen samen met Bjorn. Hopelijk vieren we dan dat ik “kankervrij” ben. En dat 2018 een beter jaar gaat worden. Zonder kanker, vol leuke dingen en het vervullen van onze dromen…

Planning

Oké, nog even wat praktische details. Ik heb nog twee chemo’s te gaan. De volgende chemo staat gepland op 21-09, de laatste staat op 12-10. Bij mijn volgende afspraak voorafgaand aan mij chemo plannen we ook mijn scan alvast in. Dit is ongeveer 4-6 weken na de laatste chemo. Super spannend! Ik vind het echt mega eng maar heb er vol vertrouwen in dat ik in november dit kankerverhaal mag “sluiten”. Natuurlijk is het dan nog niet klaar, dat snap ik ook allemaal wel, maar dan kan ik hopelijk weer meer vooruit kijken en mijn ziekte een plekje proberen te geven. Nog ff volhouden! Nog pak’m beet twee maanden en dan zit ik hopelijk aan mijn keukentafel, met een kopje thee in mijn hand, groeiende haartjes en een gezond lijf een boogbericht te schrijven waarin ik vertel dat de kanker weg is. Deze droom, die blijft geen droom maar wordt werkelijkheid. Daar ben ik van overtuigd.

Geef mij tijd

Wauw, wat is het alweer lang geleden dat ik een blog heb geschreven! De laatste keer stond ik op het punt om op vakantie te gaan.. inmiddels heb ik die vakantie er alweer op zitten, heb ik chemo nr.5 afgetikt (nr. 6 wacht ook alweer op mij) en ben ik actief geweest voor mijn eigen platform (vertel ik zo meer over) en actief geweest voor het KWF.

Holiday

Oké, laten we bij het begin beginnen! Vakantie! Bjorn en ik hadden besloten om lekker in de Loire op vakantie te gaan. Veel cultuur, mooie afstand naar huis (mocht ik ziek worden) en een mooie visvijver. Everybody happy! We zijn twee weken weggeweest en zaten in een tent die al kant en klaar was. Ik had bedacht dat een vakantie een opluchting zou zijn met zulk goed nieuws. Dat een vakantie fantastisch is omdat je leven er weer wat positiever uitziet.. maar wat heb ik dat onderschat. De eerste dagen van de vakantie had ik moeite met het kanker gebeuren naast me neer te leggen.

Op vakantie had ik moeite met het kanker gebeuren naast mij neer te leggen.

Ik was treurig en neerslachtig en alles viel me zwaar. Wat nou vakantie? Niks kneuteren in onze eigen tent, deze tent is niet van mij, niks wijntjes en brie in de avond, niks zorgeloos relaxen, niks alles doen wat je maar wilt. Ik werd er steeds aan herinnerd dat ik ziek ben, en eventjes was het allemaal niet zo makkelijk. Gelukkig was deze treurnis in mijn hoofd na een paar dagen weggetrokken. Fysiek ging het met ups en downs maar we hebben het echt heel leuk en gezellig gehad. Achteraf was het goed dat die treurige dagen er waren, goed dat daar tijd en ruimte voor was om bij thuiskomst er weer vol tegenaan te gaan. Die zondag na de vakantie hadden we vrienden uitgenodigd om het goede nieuws te vieren. Onwijs gezellig!

Chemotime nr.5

Ben je net een paar dagen terug, staat de volgende chemo alweer op je te wachten. Bloedwaarden zijn weer goed (yes!), de waarden zijn zelfs hoger dan de vorige x met chemo. Misschien toch iets met ontspannen en rust ;)? Dus de chemo gaat door, 100% dit keer! De leverwaarden zijn verhoogd stabiel. Super fijn! Dus hopelijk zijn ze ook verhoogd stabiel met 100%. Dit betekent namelijk dat het niet uitmaakt of je nu 50%, 75% of 100% geeft. De waarden zijn toch wel verhoogd. Dus chemo nr. 5 gaat door. Die zondag na de chemo staat er iets waanzinnigs bijzonder op de planning….

KWF

Zoals gezegd ben ik benaderd door het KWF, ik wist alleen niet wat ik hierover kon en mocht delen. Inmiddels kan ik het delen! Woehoee!! In september is er namelijk de landelijke collecteweek. Om mensen op te roepen om te doneren is er een grote campagne met kankerpatiënten en ik ben er daar 1 van! Aaaaaah. Dit betekent mijn kale koppie groot op de website, outdoor posters én in de tv-commercial zit. Die zondag ben ik gefilmd voor deze campagne genaamd “geef mij tijd”. Wil je weten hoe zoiets gaat? Zie hieronder een behind-the-scenes foto.

Achter de schermen tijdens het draaien

Super spannend uiteraard om te doen en mega gek! Maar heel bijzonder om gevraagd te worden door het KWF en om op deze manier mensen op te roepen om te doneren.

Shout out

Hierbij doe ik ook graag een shout out naar alle dingen die je écht ff moet checken!

  1. De homepage van het KWF met mijn prachtige haardos.
  2. Het interview wat er met mij is afgenomen.
  3. Mijn onlinecollectebus! Allemaal even doneren!! En geef mensen zoals mij meer tijd :). Ik ben je intens dankbaar.
  4. Wil je meer doen? Check stichting Matchis. Waarom? Stel, mijn chemo slaat niet goed genoeg aan, dan krijg ik een stamceltransplantatie. Als mijn eigen stamcellen niet gebruikt kunnen worden, heb ik een donor nodig. Stichting Matchis is een grote databank voor stamceldonoren. Meld je dan ook aan! Met jouw stamcellen kunnen letterlijk levens gered worden. Levens van mensen zoals ik!

En bekijk hieronder het campagne materiaal :). Spannend! Let me know wat je ervan vindt!

Poster Margot KWF

Uitslagdag

[dropcap]I[/dropcap]k heb lang nagedacht over de opening van deze blog. Moet ik beginnen met de afgelopen periode en hoe ik naar het moment van de scan heb toegeleefd? Moet ik beginnen met een relaas over hoe je je voelt als je weet dat er zoiets belangrijks aankomt, of moet ik beginnen met het resultaat en boeit de rest dan eigenlijk niet? Ik kies voor het laatste. DE SCAN IS NAMELIJK GOED!!!!!!! Woehoeeee. Ongelooflijk!! Zo, het hoge woord eruit, hihi. Nu de weg er naartoe nog en de uitleg wat een goede scan nu eigenlijk betekent!

Scantijd in de kelders
Afgelopen maandag was het weer zover. Het bezoek aan de kelders van het Rijnstate in Arnhem. Weer een infuus, weer radioactieve shit, weer een halfuur stil liggen staren naar een slechte foto van een boom boven je hoofd waarbij je alleen maar kan denken…niet bewegen… niet bewegen, oh, moet ik plassen… niet aan denken… je mag niet bewegen en ook niet plassen… shit mijn voet slaapt.. niet bewegen… mag niet… als ik mijn voet niet beweeg sterft die af.. doe niet zo dom Margot.. dat kan niet.. ok, ik beweeg mijn voet een centimeter.. dat mag vast wel.. sneaky basterd… zou je eigenlijk ook je ogen stil moeten houden… heeft niemand iets over gezegd.. oké we doen ze dicht.. zou het nog lang duren… oké even op de klok spieken… klote… nog 25 minuten te gaan. Daarna nemen we weer plaats in de wachtruimte voor alle radioactieve mensen en mag ik me weer verheugen op een litertje contrastvloeistof die smaakt naar vieze limonade. Dan is het feest weer zover en mogen we door de scan. Inmiddels ben ik een beetje moe (de scan was om 8u dus ik was al om 6 uur op). Waar je op ligt is best comfortabel, dus ik val bijna in slaap en elke keer wordt mijn tukje verstoord door het schuiven van de tafel door de scan. Dan nog een andere scan en we mogen gaan. We duiken daarna nog Arnhem in en als we thuis zijn geniet ik van het lekkere weer doormiddel van een fietstocht. Life’s good.

Dinsdag is de dag voor mijn “vakantie”. Althans, woensdag werk ik tussen de afspraken in het ziekenhuis een beetje door, donderdag tijdens de chemo probeer ik te doen wat ik kan en vrijdag rond ik de laatste dingetjes af. Maar dinsdag is de laatste dag op kantoor. Zoals altijd loop ik weer als een kip zonder kop in de rondte en is er nog veel en veel te veel om te doen. Maar toch trek ik de deur om 17:00 dicht. Het is genoeg. De hele dag heb ik door de drukte ook nog niet kunnen denken aan woensdag. Heerlijk. Die avond verzet ik de gedachten met gezelligheid, eten, gelach en goede gesprekken.

Woensdag 19-7. D-Day 2.
Om 09:30 eerst naar de MDL (maag, darm, lever) arts voor de uitslag van de zeven buisjes bloed (alle mensen) en mijn echo (adem in, vasthouden, adem uit, dat zei ze zo vaak dat ik nog net geen lachbui kreeg. Oeps). Dan bloedprikken, weer naar huis en om 13:00 mevrouw Wittebol voor de uitslag van de scan. Ik merkte dat mijn omgeving zenuwachtiger was dan ikzelf. Ik vond het moeilijk in te schatten wat de uitslag zou zijn, maar toch heb ik prima geslapen en had ik de zenuwen echt wel onder controle. Mijn bloeddruk toonde dat ook aan bij de controle in het ziekenhuis. Merkwaardig hé? Ik vind het bijna bizar. Niet dat ik niet besef dat het belangrijk is, absoluut. Maar misschien omdat ik ook geloofde dat als het slecht nieuws zou zijn, ik het nog steeds zou redden. Blijkbaar kan er een knop in mijn hoofd omgaan. Heel gek.

De lever
Uitslag nummer 1 bij de leverarts, alles is goed! Ja, ik heb een beetje last van leververvetting (iets afvallen zou goed zijn, dan hebben we t over 4-5 kilo). Maar de lever functioneert daar nu niet minder van. De uitslagen van het bloed laten verder ook niets zien (Yessss!!! Geen biopt!!). De leverarts schrijft het toe aan de chemo. Ik was zo blij! Dit is afgetikt. Hij geeft aan dat de leverwaarden wel in de gaten gehouden dienen te worden, maar dat de dosis in zijn ogen wel naar de 100% kunnen. Yes! Nu de scan nog!

Onverwachts telefoontje
Hoppa, wij weer naar huis na lekgeprikt te zijn bij het bloedprikken. Arme meid, het wilde niet echt lukken en zit ik natuurlijk ook nog eens op haar lip. Uiteindelijk zijn we er samen uitgekomen. We hebben toch maar mijn lievelingsader, die altijd werkt, gepakt. Sorry adertje. Dan ben ik lekker aan het chillen in de tuin, gaat de telefoon. Nummer dat ik niet ken. De schrik slaat me om het hard, het zou toch het ziekenhuis zijn? Nee, dat leek me onmogelijk. Ik krijg een vriendelijke dame aan de lijn van een reclame bureau. Even vind ik het gek dat een reclame bureau mij belt, ik heb ze voor mijn werk niet benadert, en ook nog eens privé. Dat doe ik nooit! Wat blijkt! (Ik weet niet zeker of ik het hier al op mijn blog heb gedeeld anders is het dubbel.) Het is het reclamebureau van het KWF! De twee leuke meiden die mij voor de wenkbrauw vlog hadden gefilmd, hadden al gevraagd of ik het leuk vinden om in een campagne te komen. Ik had toen bedacht, prima en leuk. Ik verleen graag mijn medewerking en dacht aan bijvoorbeeld een voorlichtingsfoldertje. Tja, dat blijkt toch een beetje onderschat aan mijn kant…. In oktober is het namelijk nationale collecteweek. Om mensen op te roepen om voor het KWF te doneren is er een grootse campagne. Hoe en wat het precies is en wat ik daar in ga doen, blijft nog eventjes geheim! Hihi!

De scan
Nou inmiddels had ik het nieuws van de lever achter de rug, sprong ik in het rond van de energie voor het KWF en toen was het tijd voor de uitslag. Spannend! Uiteraard met vertraging. We zagen haar een aantal keer rondlopen en Bjorn probeerde haar aan te kijken om haar alvast te peilen, dit wilde helaas niet lukken. Als we binnen lopen nadat ze ons heeft geroepen begint ze over het weer, ik denk gelijk, het moet goed zitten. Alle slechtnieuwsgesprekken begin je met gelijk, bam, slecht nieuws. Geen gezwets over hoe het buiten is en dat zij er niks van meekrijgt daar binnen in haar airco kamer. Een last valt al een beetje van mijn schouders. Dan spreekt ze de verlossende woorden, we zien een grote afname.

 

Als de kanker met minimaal 50% is geslonken slaat de chemo goed genoeg aan. Is dat gebeurd? Dat is de vraag.

Ik kijk haar een beetje met ongeloof aan. Echt waar? Een grote? Bjorn en ik hebben zo zitten duimen voor in ieder geval50% afname want dat zou betekenen doorgaan met deze chemo. Ze leest de tekst voor: (het volgende is vrij vertaald opgeschreven omdat de medici taal nou niet bijzonder fijn is) we zien nog wel een plekje bij de ribben en we zien dat de activiteit van de tumoren een stuk minder is. Even ter verduidelijking, met de ct-scan kun je de grote van de tumoren bepalen en de pet-scan laat de activiteit zien. Hoe helderder dat is, hoe hoger de activiteit van de tumor. Dat zijn namelijk snel delende cellen en die nemen het radioactieve spul op. Dus verminderde activiteit in de tumor, is verminderde opname, is minder helder op de scan. Dan draait ze het scherm en bekijken we de foto van voor de chemo. Eventjes schrik ik weer. Ohja, wat was het ongelooflijk veel. Mijn hele lijf zat vol. Angstaanjagend bijna weer. 1 groot zwart stippen veld in mijn lijf. Met uitspattingen van grote tumoren in mijn middenrif en linkerlies. Dan opent ze de nieuwe scan. Even schrikken we van het plaatje, dan komen we tot de conclusie dat de computer traag is en we naar dezelfde foto aan het kijken zijn. haha. Dan popt het resultaat op. Ik zie drie zwarte vlekken, mijn hersens, mijn nieren en blaas. Plekken die zwart mogen worden en 1 grijs plekje bij mijn linkerrib. Waar is de rest? Waar is het? Waar dan? Ik zie niks???

Waar is de rest? Waar dan? Waar zijn alle tumoren gebleven?

Met verbijstering sla ik mijn handen voor mijn mond. Bjorn en ik kijken elkaar verbaasd aan. Dit hadden we gewoon niet verwacht. Hier hadden we geen rekening mee gehouden. Het lijkt niet waar te zijn. Er moet nog een “maar” zijn. Dit kan gewoon niet. Maar het is wel zo. Op de scan zijn die tumoren niet meer te zien. De tumoren zijn of echt weg of ze zijn te klein geworden voor de scan. Dat betekent dus wel dat de chemo gewoon doorgaat om alle fouten cellen te killen. Maar dit ziet er goed uit. Mijn tumoren zijn niet bestand tegen het chemo geweld. 50% of niet!!! Ik kan je niet omschrijven hoe blij je dan bent. Ik heb op wolken gelopen. In de avond zijn we met mijn ouders, en broer die halsoverkop uit Eindhoven kwam, uit eten geweest. Om het te vieren. Wat een intens bijzonder moment.

Chemo time
Na de euforie lijkt niets me meer kapot te krijgen. Vandaag gingen we aan de vierde chemo ,75% dit keer. Even kijken hoe de lever reageert. Blijft die stabiel dan gaat de volgende keer naar de 100%. We moeten wel gewoon voorzichtig blijven. Ook zijn de witte bloedcellen aan de lage kant dus dat kan eventueel bij de vijfde chemo een dingetje worden, in de zin dat het een week uitgesteld moet worden. Omdat je nu natuurlijk weer een klap geeft op je goede gezonde cellen. Naja prima, goed om te weten en om rekening mee te houden. Ga ik me focussen op alles in voeding en sport om ervoor te zorgen dat dit in ieder geval niet gebeurt omdat ik er niets aan heb gedaan. De chemo ging weer goed en nu type ik dit verhaal. Ik voel mijn mond alweer veranderen en kijk op tegen de komende dagen. Het is ergens zo dubbel. De euforie van de scan, en nu weer weten dat je je een paar dagen niet lekker voelt.

Het is nog niet klaar, nog 5 chemo te gaan. Het is nog lang niet voorbij ondanks het goede nieuws.

 

Ik mag echt niet klagen hoor. Ik heb nare verhalen gelezen van mensen die hun bed niet uit konden komen, terwijl ik morgen ga proberen om naar de sportschool te gaan enwe gaan ook even lekker op vakantie. Maar je leeft zo toe naar het moment van de scan, dat je soms vergeet dat er dan nog 5 chemo’s achteraan komen. Het is nog lang niet voorbij. Die scan was ook een soort houvast, een kort ijkpunt en die valt nu weg. Het kruimelt onder je vingers vandaan. We hebben nu pas meer duidelijkheid in november, want als het schema zo blijf gaan, dan tik ik nummer 8 in oktober af. Ik duim zo voor het blijven houden van goede bloedwaarden, stabiele leverwaarden en dat ik mijn leven nog steeds zo mag leiden als ik de afgelopen maanden heb gedaan. Want dan heb ik afgezien van wat moeheid, een pijnlijke mond en af en toe wat zorgen weinig te klagen. Want….. de scan was goed!!!! De chemo slaat aan!! Woehoee!!! I am so gonna freaking kick cancers ass!

Let’s keep it going!

[dropcap]N[/dropcap]ummero 3! Ook die is weer mijn aderen ingelopen op weg naar die kankercellen om ze allemaal te killen. En ook weer gaat het wonderlijk goed met me. Ik vind het haast eng. Ik ben haast bang dat de grote dreun op mijn lijf nog gaat komen. Maar goed dat kan ik niet voorkomen. Wat ik wel kan doen is nu intens genieten van de dingen die ik allemaal wél kan. En dat is verdomde veel!

Want, ik sport nog steeds, ik winkel nog steeds (jammer, was anders wel positief geweest voor de portemonnee), ik ga nog steeds naar verjaardagen, alles smaakt nog steeds hetzelfde, ik heb geen bijwerkingen van de medicijnen, ik werk gewoon nog en doe bijna alles nog wat ik altijd al deed. Alleen alles net een tandje minder, niet stappen na een verjaardag, 6u werken ipv 8, tijdens sporten alleen squatten en daar niet nog een powerjump aan vastknopen. Dat soort dingen.

Is alles dan fantastisch? Nee, natuurlijk niet. Ik loop ondertussen met een overspannen lever in de rondte en hoor over twee weken of de chemo überhaupt wel doet wat die doen moet. Als mensen het over later hebben, dan weet ik niet of er voor mij een later is. Als ik met een vriendin klets over onze carrière en wat we nog willen bereiken, zit er altijd een klein stemmetje in mijn hoofd dat dit voor mij niet zo vanzelfsprekend is. Maar dat zijn dingen, daar wil ik af en toe bij stilstaan. Maar niet continu. Er is nog zoveel om blij om te zijn en om voor te leven! Ik zou het zonde vinden als ik daar nu niet van kan genieten omdat ik alleen maar treur. Daarom, als de scan positief is geef ik een klein feestje. Om het leven te vieren. Is de scan niet positief? Misschien dat ik dan nog steeds een feestje geven. Zonder reden. Maar gewoon omdat het leuk is en je nooit teveel gezellige momenten met mensen kan hebben.

Het leven is veel te leuk om niet te vieren.

Oké, even praktisch. Hier wat data op een rij!

17 juli -> de pet-ct scan.
19 juli -> D-Day! Seriously. Op deze dag hoor ik de uitslag van de echo van de lever (heb ik afgelopen woensdag gehad) en van de bloeduitslagen van de lever én de uitslag van de scan! Whaaaa!! Zoooo spannend. Het is sowieso geslonken op de plekken die ik kan voelen. Maar is het genoeg???? Geen idee. Ik duim in ieder geval de duimen kapot :).
20 juli -> waarschijnlijk chemo nummer vier afhankelijk van mijn bloed en de uitslag van de scan.

Daarna is het plan om tussen chemo 4 en 5 lekker een paar daagjes naar de Loire te gaan. Hopelijk gaat dit allemaal door :).

Liefs en let’s kick cancer some ass!

Bitterzoet

Vandaag had ik weer de afspraak bij mijn hematoloog. Donderdag staat misschien de derde chemo gepland. Ik voel me nog steeds goed maar ergens zingt in mijn achterhoofd, hoe staat het met mijn leverwaarden…… helaas…. ook vandaag geen goed nieuws. Nog steeds te hoog. Ze zijn weer hoger geworden. Aangezien de arts dit niet vaak, tot eigenlijk nooit, tegenkomt (lekker dan) wil ze het zekere voor het onzekere nemen. Ik moet langs bij een leverspecialist (heeft een bepaalde naam die ik ben vergeten) en we halveren twee van de vier chemo’s. De chemo gaat dus gewoon door maar in aangepaste vorm. Ze vond het niet wenselijk om weer de chemo uit te stellen. Dus wel chemo!

De leverspecialist
Ik baal onwijs van die lever! Shit man. Waarom heb ik dit weer? Ik ben al ziek waarom komt dit er dan weer bovenop? Het gevoel duurt gelukkig maar kort. Oké, het is zo, deze horde moeten we gewoon even nemen. De hematoloog geeft aan dat ze natuurlijk niet alle kennis heeft van de lever maar denkt wellicht aan een auto-immuun ziekte of iets met de schildklier wat ervoor zorgt dat mijn lever zo heftig op de chemo reageert. Morgen mag ik langs. Ik ben benieuwd welke onderzoeken ik nu weer mag ondergaan.

Mijn vragen aan de arts over dit alles + de antwoorden:

  1. Kan het kanker zijn in mijn lever? Volledig uitsluiten kan niet, maar daar denkt zij nu echt niet aan. De andere oorzaken zijn veel waarschijnlijker. Wel verandert de ct-scan naar een ct-pet-scan. Om het absoluut zeker te weten. Dus toch wel radiogifjes in mijn lijf :(. Positieve kant is dan wel dat ik weet of de vergrote klieren ook nog actief zijn!
  2.  Ik heb het idee dat de tweede chemo minder effectief is geweest, kan dat? Over het algemeen kan het niet zo zijn dat de eerste chemo goed aanslaat en dan de tweede chemo niet. Tot nu toe lijkt je kanker er goed op te reageren maar we moeten de scan natuurlijk echt afwachten.
  3. Ik wil graag op vakantie, kamperen, kan dat? Ja! Dat kan 🙂 met wat voorzorgsmaatregelen zoals extra pillen just in case is dat een optie. Yes! Vanavond gaan we dan ook gewoon boeken. Om even iets leuks hebben om naar uit te kijken.

Dus bitterzoet dus. Wel chemo en mogen kamperen, geen volledige chemo en een bezoek aan de leverman. Mijn planning is dus morgen naar de leverspecialist, donderdag mijn derde chemo, en op woensdag 19 juli heb ik een afspraak (vlak voor mijn vierde chemo) waarbij we de uitslag van de scan horen. Spannend! Kan niet wachten. Het liefst ga ik elke dag ff die tunnel door voor een statusupdate ;). De scan is overigens vlak voor woensdag 19 juli, waarschijnlijk die maandag de 18e. Spannend.

Ik hou jullie op de hoogte van deze rollercoaster 🙂 laten we hopen dat het eindstation binnenkort in zicht is! En dan het eindstation in de positieve zin hè ;)!

Chemo nr.2 is down!

Ik krijg van een heleboel mensen om mij heen dat ze me zo knap vinden, sterk, positief, krachtig, nuchter en rationeel. Haast emotieloos hoor ik ook. Als ik mezelf van een afstandje zou observeren zou ik in dat “emotieloze” haast nog herkenning vinden. Maar dan wel herkenning in de vorm van de emotie die mensen verwachten te zien, verdriet. Intens verdriet en pijn. Wanhoop, angst. Dat soort emoties. De emoties die blijkbaar horen bij datgene wat kanker heet.

Voor die mensen die denken dat ik niet intens verdrietig ben, natuurlijk ben ik verdrietig maar meer nog maak ik me druk:

  1. Druk om dat saucijzenbroodje wat ik door de trek van de Prednison niet kon laten staan.
  2. Druk omdat dat vette broodje vol suikers en vet zit waar je kankercellen op teren.
  3. Druk om dat schepje honing in mijn thee (koudgeslingerd dat dan weer wel want schijnt beter te zijn met bepaalde pollen), want hé weer suikers!
  4. Druk omdat ik deze week nog geen rode kool heb gegeten terwijl dat goed is voor je lever.
  5. Druk maken om mijn lever.
  6. Druk maken om de plekken die ik nog niet voel krimpen, terwijl dat is onlogisch want na vier dagen kun je het nog niet drastisch voelen krimpen.
  7. Druk maken om de plekken in mijn organen waarvan ik niet weet of ze krimpen.
  8. Druk maken als je denkt dat de plek is gekrompen of je niet gewoon stille ijdele hoop hebt en jezelf een waanidee voorspiegelt.
  9. Druk maken om afwezigheid op werk.
  10. Druk maken omdat je misschien niet genoeg rust neemt.
  11. Druk maken omdat je in de zon zit en misschien wel verbrand.
  12. Druk maken om het Veluwsemeer water wanneer je in de boot zit en als een spast met anti-desinfecteer middel smeert.
  13. Druk maken om het feit dat ik dit keer langer dan de vorige keer, last heb van mijn mondslijmvliezen. Hoe moet dat met al die andere chemo’s?
  14. Druk maken om de scan die er binnenkort aankomt.
  15. Druk maken over mijn wenkbrauwen en wimpers. Hoe lang blijven die nog?
  16. Druk maken om mijn energieniveau. Wanneer moet ik stoppen met alles?
  17. Druk maken over familie en vrienden en collega’s of ik iedereen wel goed op de hoogte hou.
  18. Druk maken over van alles… want ik kan nog wel even zo doorgaan…

Maar ik wil niet altijd druk zijn, niet altijd druk zijn in mijn hoofd. Dus voor mensen die denken dat ik dat niet voel, ik voel het wel! Ik wil alleen alles zo positief en sterk mogelijk aangaan als ik kan. En nee, dat is geen masker of een houding, dat is een manier die mij past en waardoor ik weet dat ik mij hier doorheen ga slepen. En trouwens, alles is ook helemaal geen kommer en kwel. Ik heb in geen tijden zoveel kunnen slapen, ik heb mooie sjaaltjes uit de kast mogen trekken om mezelf op te fleuren. Ik heb een leuk filmpje opgenomen (vertel ik jullie zo meer over) en geniet intens. Ik ben nog nooit zoveel buiten geweest! Hoe lekker is dat! Nou, dat moest er even uit. Nu terug naar afgelopen week!

Chemo nr.2

Zoals in mijn speedupdate al stond, de leverwaarden waren gedaald! Hop! Nog niet heel veel, dus nog steeds aan de hoge kant maar we gaan gewoon volle bak knallen. Ik ben zo intens blij geweest. Ik zag er ook helemaal niet meer tegenop en wilde zo snel mogelijk aan de bak. Wel had ik angst, angst om mezelf weer zo ziek te voelen en weer misselijk te zijn. Dat was echt een angst, maar! Tot mijn grote blijheid hielp de juist pil, (dubbelcheck in het ziekenhuis of die bij de medicijnen zat) en heb ik nergens maar dan ook nergens last van gehad! Ik heb vrijdag nog voor de zekerheid wat anti-misselijkheid genomen omdat ik er toch bang voor was, maar het ging subliem!

Vrijdag stond er ook gelijk wat leuks op de planning. Een tijdje terug ben ik benaderd door twee meiden die stage lopen bij het KWF en die zetten een kanaal op, op youtube om jongeren te informeren over zaken omtrent kanker. Denk aan onderzoek, vruchtbaarheid, uitkeringen voor jongeren maar ook make-up tips! Zoals, hoe doe je je wenkbrauwen wanneer je amper nog een haar over hebt. Ze hadden gevraagd of ik daar model voor wil staan, en nou, ik kon dat natuurlijk niet laten lopen. Hahaha. We hadden natuurlijk bedacht dat ik die week ervoor chemo zou krijgen, en dan zou die vrijdag die week er op het filmpje met een visagist gefilmd worden. Verliep allemaal even anders door mijn chemo verzetting en een afzegging van de visagist. Ivm hun deadline kwamen ze dus vrijdag even bij mijn thuis om het “idee” op te nemen voor school en a.s. vrijdag ga ik naar Amsterdam voor de real deal. Dan sta ik dus op het youtube kanaal van KWF! Exciting!

Ondanks de chemo kan ik onwijs genieten juist van de mooie kleine dingen in het leven. Ik ervaar veel meer kleine geluksmomenten dan normaal. Bijzonder toch!

Zaterdag en zondag waren heerlijke dagen. Zaterdag zijn we zelfs naar Rhenen heen en weer gefietst voor een lekker lunch (15 km tochtje) en zondag zijn we met de boot weggeweest. Vandaag wat uurtjes thuis gewerkt en morgen ga ik weer naar werk.

Verder wil ik jullie nog een korte update geven van het gesprek met de arts, de zaken die we hebben gevraagd en wat sowieso nog gaat komen:

  1. Als de chemo voldoende aanslaat, betekent dat er op de scan meer dan 50% is geslonken.
  2. De scan staat gepland na de derde chemo en vlak voor de vierde.
  3. Afhankelijk van de uitslag zijn er een aantal paden:
    1. bij onvoldoende respons: stamceltransplantie,
    2. bij voldoende respons maar nog niet goed genoeg: nog 5 chemo’s,
    3. bij voldoende respons zoals we willen: nog 3 chemo’s en dan nog twee keer immunotherapie (dat krijg ik nu ook, is een prik en dan laten ze de chemo weg)
  4. Je voelt niet direct bulten krimpen. Het wordt wel vernietigd maar je lijf kan dat natuurlijk niet allemaal in 1x afvoeren. Denk bijvoorbeeld aan een grote wond, dat is ook niet in één keer genezen, dat heeft tijd nodig.
  5. Het kan in theorie dat de tumoren in mijn organen niet synchroon krimpen met de plekken die ik voel. Dat zou betekenen dat dat namelijk “mixed” tumoren zijn. Het is wel dat dit weinig gebeurt, maar het kan wel. Goed om te weten dus.
  6. De volgende scan is alleen een ct-scan en geen pet-scan. Ze willen me aan zo min mogelijk straling blootstellen (top) en dat betekent ook nog eens een stuk korter dan de combi scan (jeej, tijdwinst!)

Oh, ik weet eigenlijk helemaal niet of het ik eerder in mijn blog heb geschreven, whaa kluts kwijt!, maar mijn tumoren voel ik dus krimpen. Doodeng en heel fijn tegelijkertijd maar vind het ook heel spannend om het uit te spreken maar kan het ook niet laten om het niet te vertellen. Beetje dubbel.

Nou lieve mensen die dit lezen, dank weer en kijk naar de wereld met een lach. Word die zoveel mooier van :).