No more hair

Oké, de titel zegt het al. Ik heb geen mooie lang bos haar meer op mijn hoofd bungelen. Het is kaal, niks meer te vinden behalve de kleine iniemienie stekeltjes van de haren die nog niet zijn uitgevallen. Hoe dat is gebeurd? Dat vertel ik je graag in deze blog.

tiptop
Afgelopen week ging eigenlijk top! Ik had veel energie, heb fulltime gewerkt, ben wezen knallen in de sportschool en zitten luieren met een gebakje en een kopje koffie. Woensdag ging de afspraak met de kapper gelukkig door. Ik heb geen last meer van misselijkheid, algehele malaise of eten wat nooit meer mijn lichaam verlaat. Bij de kapper staan er maar liefst tien pruiken te wachten. Spannend!! Een paar vallen al af vanwege de kleurstelling. De pruik waar ik de vorige keer zo enthousiast over was, is er weer bij. Uiteindelijk, na veel passen, is er twijfel tussen die pruik waarin ik heel erg mezelf zie (die waar ik enthousiast over was) en een andere pruik. Een killer pruik met een pittig kapsel. Nee, niet kort en pittig haha, maar blonder en korter. Waar ik bij de ene mezelf zie, word ik van de andere blij en gelukkig. Jemig wat een moeilijke keuze!! Uiteindelijk ga ik voor diegene waar ik me blij bij voel. We spreken af dat, zodra ik merk dat het haar teveel uitvalt, ik contact opneem. Dan maken we de afspraak voor het eraf halen. Prima.

Die donderdag en vrijdag lijkt het wel alsof ik vakantie heb. Intens genieten! Prachtig weer natuurlijk en donderdag genieten we daar ten volle van op de boot. Wat heb ik gelachen, jut en jul. En Bjorn die met een hoop, ha koud, koud, koud!! zich in het water laat zakken. Ik kan helaas niet meedoen ivm de eventuele bacteriën in het water. Ik wil gewoon geen risico lopen dus ik ga lekker verder met het genieten van de zon. Die vrijdag breng ik met mijn familie door in Phantasialand. Ik ben echt dol op achtbanen en heb dan ook een top dag. Op beide dagen merk ik ook dat mijn haar steeds meer begint uit te vallen. Continu kan ik het ergens vandaan halen. Ik heb het express in een staart zodat ik er niet steeds wordt mee geconfronteerd. Toch besluit ik dat het genoeg is. Ik wil dit niet en dus bel ik voor een afspraak bij de kapper. Zaterdagochtend negen uur it is! Een opluchting. Dit is best een horde en ik vind het fijn dat ik weet wanneer het is en ik hierin de controle kan uitoefenen. Ik snap dat mensen dit willen uitstellen en zo lang mogelijk met hun haar willen lopen, maar ik wil het niet. Ik wil geen kale plekken op mijn hoofd. Ik wil niet bang zijn voor mijn borstel. Ik wil niet dat als ik ergens zit en mijn handen door mijn haar haal, ik mijn hand vol heb zitten. Ik wil het er af, het is goed zo.

Kaal koppie
Gisteren was het dan zo ver. Zag ik er tegenop? Nee, niet expliciet. Ik weet het al zolang. Ik heb me hier enigszins op kunnen voorbereiden en natuurlijk blijft het treurig! Ik weet ook totaal niet hoe ik ga reageren. Stort ik helemaal in? Kan ik niet naar mezelf kijken? Wat gaat er allemaal door me heen?? Twee vriendinnen gaan mee voor steun en wat ben ik blij dat ze er zijn :). Bij de vraag hoe ik me voel, schieten we allemaal eventjes vol. Het is ook allemaal naar. Dan beginnen we toch echt. De kapster is echt een topper! Wat doe ze dat goed. Eerst de achterkant van mijn hoofd waardoor ik het zelf in eerste instantie niet zie. Wel mijn vriendinnen, die zie ik dan ook emotioneel toekijken. Dan begint het waar ik het kan zien. Snel in banen wordt het er allemaal afgehaald. Instinctief wil je stop roepen, maar dat doe je niet. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar mijn hoofd wat verandert. Mijn hemel. Holy fuck. Shit zeg. Als t er allemaal af is geven we elkaar een dikke knuffel. Het is verdrietig en toch ook heel snel heel normaal. Het is natuurlijk drama maar al snel maak ik grapjes.

Daar komt gabbertje

Vol verbazing kijk ik ook naar mezelf. We concluderen dat ik een klein hoofd heb (Hahahah) en het eigenlijk nog goed staat ook! Dan krijg ik een hele uitleg over de pruik, hoe ik die moet dragen, verzorgen etc. Het is nog een heel gedoe hoor! Anderhalf uur later staan we buiten, zonder haar en met een haarwerk op. Thuis bekijk ik mijn hoofd aandachtig en experimenteer ik met hoofddoekjes. Staat best leuk! Die middag hobbelen we nog snel naar de jumbo. Zulk lekker weer roept gewoon bbq! Ik ben bijna in staat om zonder iets op mijn hoofd naar buiten te gaan. Ik denk echt, schijt aan. Dit is hoe het is en daar ga ik mij niet voor schamen! Maar dat was toch wel een beetje heftig dus ik deed een hoofddoekje om. Maar mede om de schijt aan, heb ik hieronder een foto van mij met me kale koppie geplaatst. For the whole world to see! En natuurlijk vind ik dat eng, spannend en word ik er zenuwachtig van. Maar ik laat het niet alles bepalen, dat wil ik niet. Ik ben namelijk nog steeds Margot, maar dan met een andere coupe 😉

psst: donderdag heb ik als mijn bloed goed is, chemootje numero 2!