11 & 12 oktober, daar was je dan. Alles voor de laatste keer. Laatste keer bij de hematoloog/oncoloog op bezoek voor een rondje bloedprikken, hoe gaat het met je, en yes je kan door voor de chemo. Laatste keer r-chop chemo die dag daarna. Want wat de uitslag van de scan ook is. Deze chemo, komt voor mij nooit meer terug.
11 oktober zit ik dus weer bij de arts. Gelukkig! Bloedwerk is weer helemaal ok, dus de chemo is on! Whoop! Super blij. Toen kwam nog een verrassing. Om te kijken of de chemo genoeg is aangeslagen en de kanker weg is, moet je door een scan. In mijn geval een PET-CT scan. De CT scan meet de massa en de PET meet de activiteit. Normaliter is deze pas 4-6 weken na de laatste chemo. Chemo maakt natuurlijk van alles kapot dus je kunt ook eventuele ontstekingen krijgen. Ontstekingen lichten op op de scan, daarom willen ze je lijf even laten rusten om geen verkeerd beeld te krijgen. Aangezien ik er positief (zonder weinig complicaties) doorheen ben gegaan, wilde mijn arts al na drie weken de scan doen! Wow! Dat was een stukje eerder dan ik in mijn hoofd had! Helaas, dat kan alleen niet omdat ik drie weken na de chemo met mijn kont op Sicilië zit! Daarom is de scan gepland op 6-november en de uitslag op 9-november. Veel sneller dan verwacht maar wel o, zo fijn.
12 oktober is daar dan de laatste chemo. Ook dit keer spelen mijn aderen verstoppertje en wordt er meerdere keren een poging gedaan. Gelukkig, dit keer geen bezoekje aan de anesthesist! Het is nog een drukke boel. Bjorn is mee omdat het de laatste is, pap vliegt uit werk nog even langs en ook mam bezorgt mij een bezoekje. Super fijn! Door mijn euforie van de laatste chemo was ik alleen even vergeten hoe beroerd je je daarna voelt. Hoe het voelt alsof het leven en je energie tijdelijk uit je gezogen wordt. Hoe zwaarder lopen, denken en spreken wordt…
Als ik thuiskom staat daar opeens een hele leuke verrassing van mijn ouders. Een mooi pakket gevuld met leuke en lekkere dingen om deze periode af te sluiten. Lief!! Dan duik ik mijn bed in. Even slapen. Even mijn lijf rust geven. Nu ik dit zo typ, bijna vier weken later, kan ik het gevoel weer zo oproepen. Het gevoel hoe ik me dan voel. Dankbaar ben ik, dat ik mij nu niet zo voel.
Die vrijdagnacht vertrekt Bjorn een weekje naar Frankrijk voor het vissen. Die week trekt langzaam voorbij, met werken en ook nog met een dagje ziek zijn. Gelukkig maar een virusje waardoor ik 1 dag iets meer op de wc zat dan me lief is ;). Voor mijn gevoel een wonder dat het daarbij blijft en mijn lijf blijkbaar sterk genoeg is om zo’n virusje alsnog nog de kop in te drukken! Na die week is het voorbereiden voor de vakantie. Sicilië is het plan! Een dikke 9 dagen crossen met een auto, lekker eten, chillen, genieten van de zon en prachtige cultuur ontdekken! Zin in, even verstand op nul en niet aan kanker, werk etc. denken.
Even lekker op vakantie
De vakantie is fantastisch. Ik voel me gelukkig ook goed. Een echte relaxvakantie is het dan weer niet geworden. KM’s hebben we afgelegd met prachtige wandeltochten langs de zee en kraters bij de Etna. Wandelen door de Griekse Oudheid en door de winkelstraten van Palermo. Wat bijzonder, wat mooi is deze reis ook! Samen met mama. Even lijkt de tijd stil te staan, en zodra het einde van de vakantie nadert begint ook steeds meer het stemmetje in mijn hoofd. Bijna. Bijna weet je het. Weet je of je volgend weekend met een big smile op je snoet rondloopt of dat de wereld toch een klein beetje grauwer is geworden. Als ik er diep over nadenk word ik er verdrietig van. Fien Vermeulen verwoorde het laatst mooi op Linda.tv (Fien heeft ook Lyfmeklierkanker gehad en is al een tijdje in remissie). Hierbij verwoord ze dat je positief en verdrietig kunt zijn. Dat dat twee totaal verschillende dingen zijn en daar ben ik het zo mee eens! Mijn verjaardag op de 5e was dan ook een beetje dubbel. Een beetje een gekke lading!
Oké, terug naar het nu. Afgelopen maandag, gisteren 6-11, ging ik door de scan. Weer goed gegaan gelukkig! A.s. donderdag 9-11 weet ik meer. Er zijn pak’m beet twee opties. De eerste optie is goed nieuws: geen zichtbare kanker meer en dus in remissie! Dan hoef ik pas na drie maanden weer terug te komen. Optie twee is nog wel kanker, en moet ik een agressievere chemo ondergaan gevolgd door een stamceltransplantatie. Heel heftig en eigenlijk ook het laatste redmiddel. Het is dat en dan is er niets. Doodeng. Uiteraard gaan we uit van goed nieuws en sta ik a.s. donderdagmiddag met een grote smile een klein feestje te vieren :). Duimen jullie met mij mee voor goed nieuws?
x